পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v3p1.djvu/৩০৫

কলঙ্ক ভঞ্জন। ৮৫ দুধা কলহটু কাখত লৈছি, মানহে শুনা কৰি কৈছি, ইয়ো কোনবা কৰিব পাৰেনা আই। কোচ পাতি ৰেদি ধৰিবা, মৰা মানুহক জাৱাত কৰিবা, | কাৱে নৰে কতো দেখা নাই। শান্তি হই হল অশান্তি, এট। মিছা কথাৰ হৰি, ফুটা কলহ ত পানী আনিব বোলে। কিয থাকিব ফুটাত পানী, কুনি পাৰাই দেছ আনি, | এই বলি কলহ দিলকি ফেনে।। কান্দি বলে নন্দ ৰানী, | ময় হানিবা সাউ পান, তাঝা বাপ মোক কলহ দেহ। যদি নবত্তৈ মোৰ নীল মণি, স, স৩, বুল বাণী, পানীতে এৰিম ইট দেই। হাসি বোলে চক্ৰপানি, গাই তোমাৰ না পানী. গুণ নধৰে শুনা তাৰ যুক্তি। মাকে যদি বিহ খুবে, | সিযো অমও সমান হবে, আগৰ দিব বুড়া বড়ি উক্তি। হেন জানি পিৰ হব। পৰমেশ্বৰৰ •|•|, ভয় ই ভাল হব (গা। উ নাই এনে বোনা শান্তি নাৰা, | bউ বা • প0ি, হাই ম গণ পঢ়াতো ভা। এই বুলি মাটা ৩ ৰেখে, মঙ্গ। পাঠাৰ পাই চেনে, | || খান 7েখে তাৰ মাৰাত। হাত দে আহিছ গাতে, এই ব!ি এটা মতে, সি আহি চুলক ৰ অন্ধ ৰ।। কহে বৈদৰাজ, ইগোকুল মাজে, কাছে আই শান্তিনাৰী। নাউৰ আগত, ৰ অঙ্কৰ যুত, দেখিলো পৰিা কৰি।