পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/৫৮

১২১৪

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

তেৰে দ্ৰোণে ভীমত পুচিলা সেহি ঠানে।
ভীমে বোলে মাবো পক্ষী গদাৰ প্ৰহাৰে॥
তবে নানা দেশী বাজ পুত্ৰক তেখনে।
সবাতে পুচিলা ভৰদ্বাজৰ নন্দনে॥

সবে বোলে আমি গুৰু সবাহাকে দেখি।
তেবে দ্ৰোণে বোলে ধনঞ্জয়ক নিবেক্ষি॥
ধনু থাকসিয়া পাৰ্থ বড় শৰ পাট।
শৰ ছাৰ বুলিলে পক্ষীৰ শিৰ কাট॥

কোদণ্ড যুৰিয়া ধৰি সৰ্প মুখ বাণ।
অৰ্জ্জুনে পক্ষীক লক্ষি কৰিলা সন্ধান॥
দ্ৰোণে বোলে ধনঞ্জয় কি দেখস তই।
অৰ্জ্জুনে বদতি পক্ষী মাত্ৰ দেখোঁ মই॥

নেদেখোঁ বৃক্ষক গুৰু নেদেখো তোমাক।
নেদেখোঁ শতেক সঙ্গী ভাই সকলক।
মোৰ চক্ষু গৈছে মাত্ৰ ভাটোৰ উপৰ।
মনে মনে বেলে দ্ৰোণে সাধু ধনুৰ্ধৰ।॥

পাছে পুচিলন্ত দ্ৰোণে কি দেখস আৰ।
পাৰ্থে বোলে দেখোঁ আমি কণ্ঠ খানি তাৰ॥
দ্ৰোণে বোলে শীঘ্ৰে শৰ ছাৰ সব্যসাচী।
অৰ্জ্জুনে হানিলা শৰ খানিঙ্কো নাপেক্ষি॥

তীক্ষ্ণ শৰে পক্ষী শিৰ ছেদিল সত্বৰে।
পৰিল ভাটোৰ মাথা পৃথিবী উপৰে।
তাক দেখি যত দ্ৰোণ শিষ্যে পাইলা লাজ।
অৰ্জ্জুনক আলিঙ্গি ধৰিল ভৰদ্বাজ॥

দ্ৰোণে বোলে পাৰ্থ প্ৰশংসিবো কত তোক।
তই শিষ্যে কৃতাৰ্থ কৰিলি বাপু মোক॥
ধন্য পিতা পাণ্ডু তোৰ ধন্য মাতা কুন্তী।
তই হেন পুত্ৰ তাৰ জীৱন্তে মুকুতি॥