পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/৪৪

১২০০

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

দেখা আবে দ্ৰুপদৰ কেন ভৈল মতি।
এক ঠাই কৰিলন্ত আমাক সম্প্ৰতি।
পৃথিবীত যত যত আছয় সুন্দবী।
ৰূপে গুণে ত্ৰিভুবনে কেহো নুহি সৰি॥

হেন দ্ৰৌপদীক আবে নেদি অমাসাক
দ্ৰুপদৰ ইচ্ছা ভৈল বিপ্ৰক দিবাক।
দুৰাচাৰ দ্ৰুপদ নৃপতিবৰ বৰ।
সপুত্ৰ বান্ধবে সমে পোশে যমঘৰ॥

মতাই আনি আমাসাক ইতো দুৰাচাৰ।
বিধিৱতে অনেক কৰিলা সতকাৰ।
ভোজন কৰাই নৃপতি অন্ন আমাসাক।
মিলিলা পাচত যেন সম্প্ৰতি আমাক॥

ৰাজ্যভাৰ এৰি বহুদিন আৰ ঠাই।
দ্ৰৌপদীৰ অৰ্থে আছোঁ আসি দুঃখ পাই।
আমাক নেদিবে যদি ইতো দ্ৰৌপদীক।
নানা দেশ হন্তে মাতি আনিলন্ত কিক॥

বৃদ্ধ ইতো দ্ৰুপদ নৃপতি নৰেশ্বৰ।
দিলন্ত আমাক লাজ মধ্যে সমজ্যাৰ।
স্বয়ম্বৰ অধিকাৰ নুহি ব্ৰাহ্মণৰ।
ৰেদত শুনিছোঁ অধিকাৰ ক্ষত্ৰিয়ৰ॥

আমাৰ অধিকাৰ ইতো দ্ৰৌপদীক।
ব্ৰাহ্মণক দিতে ইচ্ছা কৰিলন্ত কিক।
ইতো দ্ৰৌপদীক মাৰি পেশো যমঘৰ।
তেবে অমাসাৰ দুঃখ পলাই মনৰ॥

আমাত নভজে যদি দ্ৰৌপদী সুন্দৰী।
অগ্নিত পেলাইয়া আসা যাওঁ ঘষাঘৰি।
লোভত থাকিয়া যদি ব্ৰাহ্মণ মহন্ত।
আমাক বিপ্ৰেয়ো কিক লাজক দিলন্ত॥