কি কাৰণে আক নলৈলাহা যদুৰাই।
ইহাৰ কাৰণ শুনিবাক ইচ্ছা যাই॥
শুনি কৃষ্ণে তাঙ্ক প্ৰতি দিলন্ত উত্তৰ।
গম্ভীৰ বচন যেন গৰ্জ্জে জলধৰ॥
সৰ্ববগুণান্বিত বাক্য পৰম নিৰ্দ্দোষ।
দৃঢ় অভিপ্ৰায় যেন শুনিতে সন্তোষ॥
হেনয় বচন হৰি বুলিলা তথাতে।
আপুনাৰ ভুজক ধৰিয়া নিজ হাতে॥
দূতে অন্ন ভুঞ্জে আৰো লৱে সৎকাৰ।
যদি নিজ কাৰ্য্য সিদ্ধি হৱে আপুনাৰ॥
যি কাজে আসিছে যদি সিজে সিতো কাজ।
মন্ত্ৰী সমে মোক অৰ্চ্চিবাহা মহাৰাজ॥
হেন শুনি দুৰ্য্যোধনে বুলিলন্ত বাণী।
অযোগ্য বচন বুলিলাহা চক্ৰপাণি॥
সিদ্ধি হোক নহোক বা তযু সমিহিত।
তথাপি তোমাক পূজিবাক সমুচিত॥
প্ৰীতিত থাকিয়া পূজো নলবাহা তাক।
কিহেতু আছয় আত নুবুঝো ইহাক॥
তুমি সমে বৈৰ নাহি নাহিকে সমৰ।
তভো কেনে হেন বাক্য বোলা গদাধৰ॥
হেন শুনি হাসি বুলিলন্ত নাৰায়ণ।
শুনিয়োক মহাৰাজ ইহাৰ কাৰণ॥
কাম ক্ৰোধ লোভ অৰ্থ দ্বেষ অনুসৰি।
সনাতন ধৰ্ম্ম চাড়িবোহো কেনেকৰি॥
যাৰ সঙ্গে প্ৰীতি থাকে তাৰ অন্ন খাই।
আপদতো অন্ন ভুঞ্জে খাইবাক নপাই॥
ইতে দুই বিধ অন্ন নহে মহাৰাই।
কেন মতে তযু অন্ন খাইবাক যুৱাই॥
