পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৫২

১৪০৮

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

সভা মাঝে কদৰ্থিয়া দিলেক নিকাৰ।
পিন্ধাইলা বাকলি কাঢ়ি লৈলে বাজ্যভাৰ।
ঢঙ্কা মাৰি নগৰৰ খেদাইলা সবাক।
ৰাত্ৰি দিনে পোড়ে দেহা সুমৰি ইহাক॥

বাহ্ৰয় বৰিষ বনবাস মহাক্লেশ।
অজ্ঞাত বৰিষ এক তাহাতো বিশেষ।
পূৰ্ব্বৰ দুঃখতো কৰি ইসি দুঃখ টান।
পুত্ৰ নেদেখিয়া মোৰ নৰহয় প্ৰাণ॥

পাঞ্চ গুটি পুত্ৰত মোৰ স্নেহ যেন মত।
সেহি মতে স্নেহ মনে কৌৰব সবত।
সেহিসে পুণ্যৰ ফলে দেখিলোঁ তোমাক।
হেন বিপদত স্মবি পাইলা আমাক॥

কৌৰব সহিতে যুদ্ধ হৈবে আছো জানি।
তাহাক জিনিবা প্ৰভু দেখিবো কৈসানি।
সিতো যুদ্ধ সমুদ্ৰত কৰিবাহা পাৰ।
সমুদ্ৰ তৰিব পুত্ৰে ধৰিবাক ভাৰ॥

কাহাৰ শকতি আছে জিনিব কৌৰৱ।
সিততা যুদ্ধ সমুদ্ৰত তুমিসে বান্ধৱ।
মোহোক নিনিলো নিনিন্দোহো দুৰ্য্যোধন।
কেৱলে পিতৃক মই কৰোহো গৰ্হ‌ন॥

ঢোপ খেলি ফুৰো নাজানোহো ভাল মন্দ।
পৰৰ ছোৱালী সমে পৰম আনন্দ।
হেন মোক কুন্তীভেজ নৃপতিক লাগি।
বাক্য নিবন্ধত থাকি দিলা অনুৰাগি॥

শ্বশুৰে উপক্ষে দিলা পিতৃয়ে ছাড়িল।
হেন মোৰ জীৱনক কিসক লিখিল।
যি বেলাত ধনঞ্জয় ভৈলা উতপতি।
সিবেলা আকাশী বাণী ভৈলা মোক প্ৰতি॥