পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৫১

১৪০৫

মহাভাৰত উদ্যেগ পৰ্ব।

নিমিষেকো যাক নেদেখিয়া নাহি সুখ।
কৈসানি দেখিবো হেন নকুলৰ মুখ॥
সৰ্ব্বগুণে পূৰ্ণ্ণা পাঞ্চো তনয়ৰ প্ৰিয়া।
দ্ৰৌপদীক স্মৰি ৰাত্ৰি দিনে পোৰে হিয়া॥

কুলশীলে পৰিপূৰ্ণ্ণা পৰম কল্যাণী।
সৰ্বকালে মৃদু বাক সদা সত্য বাণী॥
পিতৃ পুত্ৰ স্নেহ ছাৰি স্বামী সব সঙ্গে।
বনবাসে দুঃখ ভুঞ্জি ফুৰিলাহা ৰঙ্গে॥

হেন দ্ৰৌপদীৰ কেনে ভৈলা এত দুঃখ।
জানিলো পুৰুষে কৰ্ম্মে নলভয় সুখ।
পাঞ্চো তনয়ত কৰি স্নেহ দ্ৰৌপদীত।
হেন বহাৰিক স্মৰি থিৰ নোহে চিত॥

যত লাগে মানে দুঃখ লভিল পূৰ্ব্বত।
ৰজস্বলা সময়ত শ্বশুৰ আগত॥
গায়ে এক খানি বস্ত্ৰ ৰাজ সভামাঝে।
চাহি আছিলেক সবে কুৰু সামৰাজে॥

একে বিদুৰত বাঝে নেদেখিলো ভাল।
দ্ৰৌপদীক লাগি সবে ভৈল যমকাল॥
বিহুৰ পৰম সাধু গুণৰ সাগৰ।
সকলো লোকৰ হিত ধৰ্ম্মৰ আকৰ॥

কৃষ্ণক দেখিয়া কুন্তী দুঃখ স্মৰি স্মৰি।
কহিবে লাগিলা পুত্ৰ সবক সুমৰি॥
শুনিয়োক প্ৰভু দেৱ দেবকী নন্দন।
পূৰ্ব্বে সাধু সবে যাক কৰিলে গহন॥

ইতে পশমগবন্ধ কৌৰবৰ শৰ।
আচোক অহিত হৈব ভৈল শুভকৰ॥
এহিসে মোহোৰ দেহা দহে অতিশয়।
অধৰ্ম্ম কৰিয়া কেনে কুশলে আছয়॥