এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৩৯৯
মহাভাৰত-উদ্যোগ পৰ্ব্ব।
সমন্ধি আমাৰ প্ৰিয় মধ্যে সাৰ,
নতু কৰে অপকাৰ।
হেন কেশৱক ধৰহ কিসক,
ছাড় ইটো অঙ্গীকাৰ॥
পাচে ভীষ্ম ৰাই নৃপতিক চাই,
বুলিবে লাগিলা বাণী।
তোমাৰ তনয় অতি দুৰাশয়,
আয়ু আৰ ভৈল হানি॥
বন্ধুগণে আক যত বোলে বাক,
নকৰে তাক আদৰ।
অনৰ্থক মনে সাধয় যতনে,
অনৰ্থ ছাড়ে পামৰ।
হেনয় পামৰ ওযু তনয়ৰ,
আক তই আশা পালি।
জগত ঈশ্বৰ দেৱ গদাধৰ,
নিস্ক্ৰীয় বস্তু সতত।
তাহাঙ্ক ঝোঙ্কায়া নাশ হৈব কায়া,
বন্ধু সমে তযু সুত।
হেন দূৰাচাৰ৮পুত্ৰৰ তোমাৰ,
অমঙ্গল বাণীচয়।
নপাৰো শুনিতে বুলি এহিমতে,
উঠি গৈলা ভীষ্মতয়॥
মুনি নিগদতি শুনা নৰপতি,
আত অনন্তৰে কথা।
বৃক স্থলে হৰি নিত্য কৃত্য কৰি,
ৰথত চড়িলা তথা॥
কৰিলা প্ৰয়াণ দেৱ ভগৱান,
হস্তিনা পুৰক প্ৰতি।
আগবঢ়াইবাৰ নিমিত্তে সবাৰ,
উল্লাসিত ভৈলা মতি॥
