পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৭

১১৭১

গীত গােবিন্দ।

ক্ৰীড়াক্ৰমে পুলকিত কৃষ্ণৰ কপোল।
তাহাতে চুম্বন কৰে কামে হুয়া ভোল॥
যমুনাৰ তীৰে বকুলৰ কুঞ্জঘৰ।
তাহত থাকন্ত হৰি নন্দৰ কুমৰ॥

কতোহো গোপৰ বালা ৰতিৰঙ্গ মনে।
আঝোড়ে কৃষ্ণক তৈত ধৰিয়া বসনে।
চাপৰি বজাৱে সবে গোপৰ ৰমণী।
তাহাৰ ৰেগত হোৱে কঙ্কণৰ ধ্বনি॥

কৃষ্ণে সুমধুৰ কৰি বেনুক বজায়া।
ৰাসক্ৰীড়া সময়ত নাচে গীত গায়া।
তাহান লগত কতো গোপৰ সুন্দৰী।
নাচন্ত পৰম ৰঙ্গে অঙ্গিভঙ্গি কৰি॥

দেখি কৃষ্ণে গোপীক প্ৰশংসা বোলে বাণী।
তোমাৰ সমান নাচ আমিয়ো নাজানি॥
কাকে মুখে মুখে চুমা দিয়ে নন্দসুত।
কাহাকো আলিঙ্গি ধৰে সাদৰি বহুত॥

কতো তৰুণীক ৰমৱন্ত দেৱ হৰি।
কাকো নিৰেশন্ত ভালে অল্প হাস্য কৰি।
ৰূপে বিতোপন কতো গোপ ৰমণীৰ।
পাছে পাছে কৃষ্ণ চলি যান্ত ধীৰে ধীৰ॥

কেশৱৰ ৰহস্য শৃঙ্গাৰ বৃন্দাবনে।
বুধিত চতুৰ জয়দেব কবি ভণে॥
পৰম আশ্চৰ্য্য ইতো কৃষ্ণৰ বিহাৰ।
শুনে ভণে আক যিতো সুখ হৌক তাৰ॥

চন্দন চৰ্চিত গীত ভৈলা সমাপতি।
পদ বন্ধে নিবন্ধিলোঁ যেন ধৰে মতি।
এহি মতে নাৰায়ণে ক্ৰীড়া কৰি আছে।
শুনিয়োক ৰাধিকাৰ যেন ভৈল পাছে॥

১৪৮