পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৬৯

১৩২৫

শ্ৰীৰাম চন্দ্ৰএ অশ্বমেধ যজ্ঞ

লক্ষণে কৰিল বহু নানা সতকাৰ।
বাৰে বাৰে কৰা বাপু আমাক উদ্ধাৰ॥
শক্তিশেলে শালি মোক থৈলেক ৰাৱণ।
তৈসানিও জীলোঁ বাপু তোমাৰ কাৰণ॥

শত্ৰুঘনে হনূমানে কৰি গলাগলি।
ষাঠিলক্ষ ৰজা মানে কৰিলা সেৱলি॥
পৰ্ব্বত সমান বীৰ গহীন সাগৰ।
জলকা জলকী নামে ভালুক বানৰ॥

সেহি বেলা গোচৰ কৰিলা কপিবৰ।
অনেক প্ৰকাৰে স্তুতি কৰিলা বিস্তৰ॥
তোমাৰ প্ৰসাদে মাগোঁ কলমৌ ফল।
শুনি হনুমন্তে পাছে আনন্দে বিহ্বল॥

সবাকো সম্বোধি হেন বুলিল বচন।
শুনি হনূমন্তৰ হৰিষ ভৈলা মন॥
এক দালি গছ আছে সৰমাৰ ঠাই।
বিভীষণে দিয়ে যদি তেহে পোৱা যাই॥

বায়ু পিতৃ আগে কৰি যান্ত হনুমন্ত।
মহাভয়ে পলাইলন্ত ৰাক্ষসিনী যত॥
বিভীষণে বোলে শুনা ৰাক্ষসিনী লোক।
নাহি ভয় নপলাবাঁ সুখে থাকিয়োক॥

ঘোৰাৰ কাৰণে ৰামচন্দ্ৰে দিলা ধাৰি।
আমাৰ নগৰে সবে আইলা কাচি পাৰি॥
সৰমাক বোলে মাৱ শুনা কথা পাছ।
সবে মাগি পঠাইলেক কলমৌ গাছ॥

শুনি সৰমাৰ ভৈলা হৰষিত মন।
ৰাম সৈন্যে খাই ফল সাস্ফল জীৱন॥
নিয়োক বৃক্ষৰ ফল তাত নাহি কাজ।
পুনৰপি বৃক্ষ আনি দিবা কপিৰাজ॥