পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৬৩

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

মহা বলৱন্ত ৰাজা সম নাহি কেৱ।
ৰাৱণৰ সম লক্ষ ৰাজা কৰে সেৱ॥
ষাঠি লক্ষ ৰজা লই যদি কৰা ধাৰ।
তথাপি যজ্ঞৰ ঘোৰা আনা কিছু ভাৰ॥

হেন শুনি ৰামচন্দ্ৰ চপাইলা মাথ।
সৰল বৃক্ষত যেন পৰিল নিৰ্ঘাট॥
কতো বেলি ৰামচন্দ্ৰে লভিল চেতন।
সবাকো সম্বোধি হেন বুলিলা বচন॥

শুনিয়োক ভৰত লক্ষণ শত্ৰুঘন।
অঙ্গদ প্ৰমুক্ষে আনো নানা কপিগণ॥
বাপু হনুমন্ত বীৰ তোমাত সুবুদ্ধি।
হৰি হৰি বিধতা নেৰাইলে ব্ৰহ্মবধি॥

আগ বাঢ়ি হনুমন্তে জুৰি যোৰ হাত।
নমো ৰামচন্দ্ৰ বুলি নমাইলন্ত মাথ॥
আজ্ঞা কৰা প্ৰভু ৰাম তাকে কৰো ধৰি।
আনিবোঁ যজ্ঞৰ ঘোৰা বোলো নিষ্ঠ কৰি॥

তোমাৰ প্ৰসাদে মোৰ কাকো নাহি ভয়।
আনিবো যজ্ঞৰ ঘোৰা বুলিলোঁ নিশ্চয়।
তুমি সমে ইঠাইত থাকিও ৰাজা লোক।
ঘোৰাৰ কাৰণে প্ৰভু পাঞ্চিও আমাক॥

হেন শুনি ৰাম ভৈলা আনন্দ হৃদয়।
ৰাজ যোগ্য অলঙ্কাৰ চৰাইলন্ত গায়॥
মাৰুতিক চাই ৰামে বুলিলা বচন।
সসৈন্য সহিতে তুমি যায়ো বীৰগণ॥

পত্ৰখনি দেখায়োক ৰামৰ আদেশ।
আজ্ঞা পত্ৰ হনুমন্তে দেখান্ত নিশেষ॥
নাহিক নিয়ম সবে ভুঞ্জে বৃক্ষ ফল।
তাসম্বায়ো বাৰ্ত্তা সবে পাওক সকল॥