পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১০৪

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

তযু শোকে প্ৰভু দেৱ বিহ্বল ভৈলন্ত।
বনে বনে দুই ভাই বিচাৰি ফুৰন্ত।।
পাছে আসি ঋষ্যমুকে দৰিশন পাইলোঁ।
অলঙ্কাৰ পায়া পাঞ্চ বানৰে দেখাইলোঁ।।

পায় অলঙ্কাৰ প্ৰভু বিস্তৰো কান্দিলা।
বালি বধ কৰি সুগ্ৰীৱক ৰাজ্য দিলা।।
মই বায়ুপুত্ৰ আই নাম হনুমন্ত।
সবে আলোচিয়া মোক পঠাই দিলন্ত।।

সমুদ্ৰ তৰিয়া ৰাৱণৰ ঘৰে পশি।
বহু বিচাৰিয়া আই দেখা পাইলো আসি।।
ৰাম পাৱে কহয় আনন্ত মূঢ়মতি।
বোলা ৰাম ৰাম সবে সমাজে সম্প্ৰতি॥

ঘোষা—তুমি ৰাম পূৰ্ণকাম জগতৰ স্বামী।
তযু পাদ পঙ্কজে শৰণ লৈলো আমি।।

বানৰৰ কথা শুনি বুলিলন্ত আই।
সাগৰ তৰিলি তুই কিমত উপাই।।
মিছা কথা কহিবাক আইলি পুনৰ্ব্বাৰ।
পাপিষ্ঠ বানৰ ক্ৰোধ তোলাস আমাৰ।।

দূৰ গুচ ৰাক্ষস অধম মন্দকৰ্ম্ম।
কৃতাঞ্জলি কপি সুমৰন্ত ধৰ্ম্ম ধৰ্ম্ম।।
ৰাক্ষস নহও মাৱ ভাল চিনিয়োক।
শ্ৰীৰঘুনাথে সত্যে পঠাই আছে মোক।।

সীতায়ে বোলন্ত তেবে কহতো প্ৰমাণ।
কিমত স্বামীৰ ৰূপ ভোজন কিঠান।।
হনুয়ে বোলন্ত আই ৰঘুনাথ দেৱ।
ইতো ত্ৰিভুবনে তাঙ্ক সম নাহি কেৱ।।

দুৰ্ব্বাদল শ্যাম ৰাম শিৰ ছত্ৰাকৃতি।
সিংহ বন্ধ কবন্ধ সুগ্ৰীৱ শোভে আতি।।