প্ৰাগজ্যোতিষ্পুৰত আমি থাকি অপ্ৰমাদে।
তান মনোৰথ সিদ্ধি হৌক সৰ্ব্বদাই।
সদ কৰ্ম্ম ফলাইক ব্ৰহ্মা পাদ ঠই॥
যাবত থাকয় ভূমি তাৱে যম চয়।
মোৰ আশীৰ্ব্বাদে সদা থাকোক নিচয়॥
মধু মাসে শনিবাৰে দুই ঘটি ৰাতি।
ৰাম কৰ মণিচন্দ্ৰে শকে সমাপতি॥
ভৰদ্বাজ কুলে জন্ম ধৰিয়া কলিত।
শাস্ত্ৰ চয় নাজানিয়া নভৈলো পণ্ডিত॥
কেৱলে কৃষ্ণৰ পাৱে কৰি আছো আশা।
আন একো মোৰ মনে নাহিকে ভৰষা॥
কৃষ্ণ পিতা মাতা বন্ধু জগত আধাৰ।
হেনয় কৃপালু কৃষ্ণ জগতৰে সাৰ॥
কৃষ্ণেসে ৰাখিয়া আছে সবাৰে জীৱন।
যেন বায়ু অবিহনে সবাৰো মৰণ॥
এতেকে কৃষ্ণৰ পাৱে কৰি আছো সাৰ।
সংসাৰ সাগৰে প্ৰভু কৰিবাহে পাৰ॥
ভাৰ্য্যা পুত্ৰ পৰিবাৰ নাহিকে বিস্তৰ।
দুই গুটি ভাই আছে সঙ্গত তোমাৰ॥
মোত পৰে দুখী নাহি এই পৃথিবীত।
ওৰেষা ক্ষেত্ৰক মোক নিয়া অচিৰতে।
এহি বাঞ্ছা কৰি আছো তব চৰণতে॥
দ্বিজ পিথুৰামে বোলে মোৰ এহি কাম।
দেশবাসী সকলৰ হৌক ৰাম ৰাম॥
মহাভাৰত—মূষল পৰ্ব্ব।
বৈশম্পায়ন বদতি শুনিয়ো জন্মিজয়।
কৃষ্ণৰ বচন শুনি প্ৰণামি ধনঞ্জয়॥
পঞ্চাৰ্ব্বুদ চাৰি কোটি যাদব যুবত।
ধন ৰত্ন লৈয়া যাত্ৰা কৰিলা সমস্ত॥
