পুনু কৃতাঞ্জলি বোলো গৌৰী সদাশিৱ।
দুজনা ৰাজাক কৰিয়োক চিৰঞ্জীৱ॥
শিৱ দুৰ্গা যাতো ভক্তি মুক্তিৰো কাৰণ।
তান ভক্তি বিনে নিসিজন্ত প্ৰয়োজন॥
চৰণত ধৰি বোলো ভৱানী শঙ্কৰ।
দুজনা ৰাজাৰ বংশ ব্যায়ে বিস্তৰ॥
এহি জানি সভাসদ হুয়া সাৱধান।
ভাষ ভষ ছাৰি ভজা ভৱানী ঈশান॥
এহি অৰ্থ চাৰিয়ো বেদৰ জানা সাৰ।
তেবে অপ্ৰয়াসে হৈবা সংসাৰৰ পাৰ॥
অনন্ত অচাৰ্য্যে ভনে এৰি আন বাণী॥
নিৰন্তৰে বোলা নৰে শঙ্কৰ ভৱানী॥
⸻
আনন্দ লহৰী।
যদি বোলা মোৰ তই চিন্ত কোনৰূপ।
ইহাৰ কাহিনী কহো শুনিয়ো স্বৰূপ॥
অৰুণ চৰণ যুগ নূপুৰে ৰঞ্জিত।
দশ নখে চন্দ্ৰ জিনি প্ৰকাশে তহিত॥
গুল্ফ দুইক দেখি মোহ হৱে মুনিগণ।
ৰাম কদলীক নিন্দৈ উৰু দুই জন॥
বহল জঘন মধ্য ভাগ অতি সৰু।
কাঞ্চী বিৰাজিত হুয়া নিলয় ডম্বৰু॥
কৰি সৱে কুম্ভ সম কুচ যুগ ভৰে।
অল্প বাৱে মধ্য দেশ যেন ভাগি পৰে॥
আজানু লম্বিত তাতে ভুজ চাৰিখানি।
যাক দেখি বাসুকিৰ হৱে তেজ হানি॥
ধনু শৰ পাশ অঙ্কুশক হাতে ধৰি।
শত্ৰু নাশ কৰিতে আছাহা দৃঢ় কৰি॥
