পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/৭৭

৮৯৬

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

কঙ্কাল প্ৰদেশ তান আতি বৰ সৰু।
জিনিয়া আছন্ত যেন হৰৰ ডম্বৰু॥
নিতম্ব বহল আতি দেখিতে সুঠান।
কৰী শাৱকৰ জিনে উৰু যুগে তান॥
গুল্‌ফ দুইৰু দেখি মোহ হৱে মুনিজন।
পদ্মৰ পাকৰি সম ৰাতুল চৰণ॥
দশ নখে চন্দ্ৰ জিনি তাত শোভা কৰে।
চৰণ পীঠতে ফুটি যেন তেজ পড়ে॥
প্ৰতাপে কালিকা যেন ক্ষমাত ধৰণী।
পতিব্ৰতা ধৰ্ম্মে যেন ৰামৰ ৰমণী॥
বুদ্ধিত পাৰ্গত যেন আতি কাত্যায়নী।
বণে যেন মহালক্ষী জগত জননী॥
দানে জিনিলেক কৰ্ণ বীৰৰ কীৰিতি।
সমুদ্ৰতো অধিক আহাৰ ধৈৰ্য্য নীতি॥
সৰ্ব্বাঙ্গে সুন্দৰী সৰ্ব্বগুণে গুণৱতী।
যাৰ গুণ গণে তুষ্ট হৈয়া নৰপতি॥
ছত্ৰ সিংহাসন দিয়া পাতিলা নৃপতি।
বৰ জনা ৰাজা যেন প্ৰখ্যাত জগতি॥
সেহি ধৰি দুয়ো পুত্ৰৱতে প্ৰজা যত।
প্ৰতিপাল কৰে নকৰিয়া ভিন্ন মত॥
হৰি হৰ দুৰ্গাক ভজন্ত একমতি।
নিত্য নৈমিত্তিক কৰ্ম্ম নকৰিয় ক্ষতি॥
তান উপাসক আছে অনেক ব্ৰাহ্মণ।
বৃহস্পতি সম আতি পণ্ডিত গহন॥
তাসম্বাৰ সঙ্গে থাকি মই বিদ্যাহীন।
ৰাজা দুজনাৰ হিত বাঞ্ছো প্ৰতি নিত॥
আপুনাৰ গুণে তুষ্ট হুয়া ভগৱতী।
দুজন ৰাজাৰ কৰিয়োক একমতি॥
কৃতাঞ্জলি কৰি বোলো উমা মহেশ্বৰ।
দুজন ৰাজাৰ শত্ৰু ক্ষয় কৰা নিৰন্তৰ॥