পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/৭১

৮৯০

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

নিষ্কামে কৰন্ত ভক্তি মোত ভক্তচয়।
দ্ৰব্যক আশায়ে নাৰী স্বামীক সেৱয়॥
পৰিপূৰ্ণ হুয়া তাসম্বাৰ মন আতি।
ৰাত্ৰি দিনে মোৰ পাৱে কৰন্ত ভকতি॥
স্বৰ্গ ব্ৰহ্মপদ তাকো কটাক্ষ নকৰে।
মোৰ প্ৰিয় নাহি আৰ তাসম্বাৰ পৰে॥
মোহৰ হৃদয় সাধু জানা সাৰে সাৰ।
সাধুৰ হৃদয় মোৰ পৰে নাহি আৰ॥
মোত পৰে তাসম্বাৰ আন চিন্তা নাই।
মই তাসম্বাক চিন্তো জানিবা সদাই॥
বিস্তৰ কহিবোঁ কিবা তোমাৰ আগত।
ইন্দ্ৰিয়ৰ বৃত্তি মোৰ খাটে ভকতত॥
চিত্ত প্ৰাণ মন বৃত্তি তাসম্বাত দিলোঁ।
পৰম গোপনী কথা তোমাত কহিলোঁ॥
এতেকে তোমাৰ ভক্ত মহা বিলক্ষণ।
কেন হৈব মোৰ তাঙ্ক এড়িবাক মন॥
মোৰ মহাশানোক্যাদি পদ চতুষ্টয়।
সেৱা ৰস পায়া ভক্তে তাকো নলৱয়॥
বুলিবা চক্ৰক তুমি কৰা নিবাৰণ।
তাহান ভয়ত হন্তে কৰিয়ো ৰক্ষণ॥
আকো নপাৰেহে আবে শুনা মহাশয়।
মই আঙ্ক দিয়া আছোঁ ৰাজাক নিশ্চয়॥
অনাদোষে আপুনিয়ো দ্ৰোহ আচৰিলা।
তাক দেখি চক্ৰে মহা ক্ৰোধক কৰিলা॥
মই আবো বোলোঁ ঋষি শুনিয়ো বচন।
নাভাগৰ তনয়ত পশিয়ো শৰণ॥
শুনিয়োক ঋষি মই কহিবো তোমাত।
মোহৰ বাক্যত চিত্ত দিয়োক সাক্ষাত॥
বৈষ্ণৱক যিতো জনে কৰয় প্ৰহাৰ।
আপুনাক আপুনিয়ে চিন্তিলেক মাৰ॥