পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/৫৯

৮৭৮

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

দৃষ্ট দুই ঈশ্বৰৰ গৃহক মাৰ্জ্জিলা।
কৰ্ণে সদা শুনিলন্ত ঈশ্বৰৰ লীলা॥
মুকুন্দৰ থান দেখি আছিলা নয়নে।
সদায়ে চাহন্ত ৰাজা আনন্দিত মনে॥
বৈষ্ণৱক আলিঙ্গিলা সদা মহাশয়।
তাসম্বাৰ পৰা সবে মোষ্ণ দেহা হয়॥
কৃষ্ণ পদে পদ্ম লগ্ন যিতো তুলসীৰ।
তাহাৰ গন্ধক মাত্ৰ লৈলা মহাবীৰ॥
নিবেদিলা ঈশ্বৰত অন্ন আদি যত।
তাবাকেসে ভুঞ্জিলন্ত ৰাজা মহাশান্ত॥
ঈশ্বৰৰ ক্ষেমা পদে কৰিলা গমন।
শিৰে কৃষ্ণ পদে সদা কৰিলা বন্দন॥
চন্দনাদি ভগ্য ৰাজা কৰিলা সদাই।
ঈশ্বৰৰ সেৱা হৱৈ যিমত উপাই॥
কামনা পূৰ্ব্বকে তাকো ভোগ্য নকৰিলা।
নিঃশেষে দ্ৰব্যকে ঈশ্বৰত সমৰ্পিলা॥
যেন মতে বৈষ্ণৱ সহিতে প্ৰীতি আতি।
নানা ভাৱে কৃষ্ণ পাৱে কৰিলা ভকতি॥
সকলে কৰ্ম্মক ঈশ্বৰত সমৰ্পিলা।
এহিমতে মহাৰাজা পৃথিবী পালিলা॥
অশ্বমেধ যজ্ঞে ঈশ্বৰক যজিলন্ত।
নিঃশেষে ভণ্ডাৰে ৰাজা দক্ষিণা দিলন্ত॥
বশিষ্ঠ গৌতম আঙ্গিৰাদি ঋষি চয়।
দক্ষিণাক পায়া ভৈল আনন্দ হৃদয়॥
প্ৰতিলোম ৰূপে যৈত সৰস্বতী বন্ত।
তহিতে ৰাজাৰ আবে যজ্ঞ কৰিলন্ত॥
তাহানে ৰাজ্যত যত আছৈ প্ৰজাগণ।
দেৱতো অধিক দেখি পুৰুষত মন॥
নানা বিধ অলঙ্কাৰ কৰে জ্যোতিষ্কাৰ।
একৈকক দেখি যেন দেৱৰ কুমাৰ॥