পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/৫৭

৮৭৬

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

তাহানে ভ্ৰাতৃৰ নাতি  যদি আমাক বোলৈ,
  তথাপিতো তাহানে কিঙ্কৰ।
কায় বাক্য মনে মই  তাহানে দাসৰো দাস,
  বুলিলোহো বাক্য দৃঢ়তৰ॥
শুনিয়ো পণ্ডিত লোক  দোষ নেদিবাহা মোক,
  ভাগৱত শাস্ত্ৰ মহাগূঢ়।
মই আতি অল্পজন  শুদ্ধ নুহিকয় মন,
  বুদ্ধিত পৰম মই মূঢ়॥
কতো অৰ্থ ব্যক্ত ভৈল  কতো অৰ্থ গূঢ় ৰৈল,
  তাত মোৰ বুদ্ধিৰেসে দোষ।
পণ্ডিতে দেখিয়া আক  নিন্দা নুবুলিবা বাক,
  নিজ গুণে হুয়োক সন্তোষ॥
মুখে যেবে কৰৈ নিন্দা  নুহি কৰৈ অভিনন্দা,
  তাত মোৰ দুঃখ নজানয়।
যিতো মহাজন হয়  অল্প গুণকো লয়,
  তাকে আতি বাহুল্য কৰয়॥
বয়সত অল্প আতি  একো গুণ নাহিকয়,
  পণ্ডিত নুহিকো বহুতৰ।
গুৰু শিক্ষা অনুসৰি  টিকা ভাষ্য মত ধৰি,
  পদ কৈলোঁ নৱম স্কন্ধৰ॥
কথাৰ প্ৰস্তাব পাই  নিবন্ধিলোঁ ঠাই ঠাই,
  আনো পুৰাণৰ কিছু মত।
দোষ নেদিবাহা তাত  হৰি কথা পাই যাত,
  গাৱয় মহন্ত সব যত॥
নমো নমো কৃষ্ণ দেৱ  দণ্ডৱতে কৰো সেৱ,
  মই মহা গৰ্ব্বৱন্ত জন।
তযু পাদ পদ্ম মনে  সুমৰোক সৰ্ব্বক্ষণে,
  ৰক্ষা কৰা বাপ জনাৰ্দ্দন॥