পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/৫১

৮৭০

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

সেহিবংশে তযু পিতৃ কুসুম ভৈলন্ত।
তেহে নিয়া মোক নলঞ্চাত থাপিলন্ত॥
পৰম সুহৃদ তেহে আমাৰ আছিলা।
তোমাৰ প্ৰসাদে তেন্তে মোক লভিলা॥
ৰাজ্য ভগনত সবে ৰাজ্য গৈল ভাগি।
আপুনিয়ে আসি ভৈলা ইঠায়োক লাগি॥
আমিয়ো তথাৰ হন্তে হাজোক আসিলো।
সৰ্ব্বেশ্বৰ ৰত্নাকৰ তথাতে ৰাখিলো॥
মণিকুটে ভাগৱত পঢ়ি দুই ৰেইলা।
দামোদৰ মাত্ৰ মোৰ লগে আসি ভৈলা॥
তযু দৰশনে অভিলাশ আসি ভৈলো।
চন্দ্ৰৱতী পুৰে আমি থিতি হুয়া ৰৈলো॥
আমিয়ো সাধিবো গতি তাৰাৰ প্ৰকাশে।
দামোদৰ আসিয়া মিলিলা তযু পাশে॥
লোক সব নিস্তাৰিব ভকতি প্ৰচাৰি।
এহি কাৰ্য্যে তোৰা সবে আছা অৱতৰি॥
লোকক কৃপাই হৰি তিনি মুৰ্ত্তি ধৰি।
মনুষ্য স্বৰূপে ৰহি আছা ছদ্ম কৰি॥
এহি বুলি দ্বিজবৰে ৰঙ্গে থাকিলন্ত।
কৃপায়ে দ্বিজক বাক্য শঙ্কৰে বোলন্ত॥
ধন্য দ্বিজবৰ সন্ত বৈভব তোমাৰ।
পূৰ্ব্ব হন্তে পৰম সুহৃদ আমাসাৰ॥
তোমাক দেখিলো কিনো আনন্দ আমাৰ
তুমি বিনে প্ৰিয়তম নাহি কেহো আৰ॥
দ্বিজ ৰামৰামে মাধৱে সাদৰিলা।
সকলে সমাজে বেৰি তাঙ্ক প্ৰশংসিলা॥
শঙ্কৰেয়ো বস্ত্ৰ পুষ্প চন্দনে ভূষিলা।
আশঙ্কা কৰিয়া দ্বিজে গৃহক চলিলা॥
শঙ্কৰৰ পাশে দ্বিজ গৈলা আন দিন।
দামোদৰ লগে গৈলা নাই ভিনাভিন॥