পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/৩৪২

১১৬১

শঙ্খচূড় বধ।

পাছে ছায়া সমে তৈত ৰৈলা মহাশয়।
সীতাৰ বিৰহ তাপে মনক দহয়॥
সমন্তৰে কনক মৃগক দেখি সতী।
পাঞ্চিলা ৰামক মৃগ আনিবাক প্ৰতি॥

সীতাৰ ৰক্ষাত লক্ষণক নিয়োজিয়া।
চলিলেক ৰাম শৰ ধনুক ধৰিয়া॥
মৃগক লক্ষিয়া ৰামে শৰ প্ৰহাৰিলা।
তীক্ষ্ণতৰ শৰ গৈয়া মৃগত পড়িলা॥

মায়া মৃগে মনত স্মৰিয়া মাধৱক।
লক্ষণক সম্বুধিয়া চাড়িলা প্ৰাণক॥
মৃগৰূপ তেজি পাছে দিব্য ৰূপ ধৰি।
ৰত্নময় বিমানত আৰহণ কৰি॥

বৈকুণ্ঠক পায়া তৈৰ দ্বাৰত বহিলা।
জয় বিজয়ৰ পূৰ্ব্বে কিঙ্কৰ আছিলা॥
মহাবলৱন্ত সিতো নামত অজিত।
সনকাদি সিদ্ধৰ শাপত পৃথিবীত॥

ৰাক্ষস শৰীৰ পাই মাৰিচ হৈলন্ত।
পুনৰপি বৈকুণ্ঠ দ্বাৰক লভিলন্ত॥
অপৰাধ তাৰতম্য পূৰ্ব্বৰ আছিল।
এতেকে ৰাক্ষস তনু অল্পতে ছাড়িল॥

অনন্তৰে লক্ষণক মাতিবাৰ শুনি।
লক্ষণকো পাঞ্চিলন্ত ছায়া মনে গুণি॥
ৰামৰ সমীপ যদি চলিলা লক্ষণ।
সেহি সময়ত আসি মিলিল ৰাৱণ॥

আনন্দে সীতাক লৈয়া লঙ্কাক গৈলন্ত।
লক্ষণক দেখি ৰামে দুঃখ লভিলন্ত॥
বন হন্তে শীঘ্ৰকৰি গৃহে চলিলন্ত।
সীতাক নাদেখি তথা মুৰ্চ্ছিত হৈলন্ত॥