পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/৩০৩

১১২২

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

নকৰিলে যেনো ভাৰ্য্যা মন্দক পাৱই।
ৰোষ কৰি যোনো বাপ মাৱ গৃহে যাই॥
এহি মতে সৰ্ব্বদায়ে পালয় বচন।
শুনি বিপ্ৰে দৃঢ় কৈল কৰিবে মৰণ॥

বুলিলন্ত তাইক পাছে কৰি মন থিৰ।
এৰাইবে নপাৰি পাছে গৈলা নদীতীৰে॥
চিতাখন নিৰ্ম্মিলন্ত অগ্নি ঘৃত জালিয়া।
বোলে যদি মৰোঁ আতে দহিবি তুলিয়া॥

সেহি বেলা নদী পাৰ হুয়া এক ছাগ।
ৰহিল আগতে আসি আছ তাৰ ভাগ॥
সিপাৰৰ পৰা তাক মাতিলন্ত ছাগী।
বোলে মোক এৰি ছাগ গৈলি কোক লাগি॥

হেন শুনি ছাগে মাতিলন্ত আইস বুলি।
আৰ বাৰ গৈলে মই মৰিবো সমূলি॥
নদী পাৰ হুয়া মই যাইবাক নপাৰো।
তোহোৰ বচনে মই মৰিবে নোৱাৰো॥

স্ত্ৰীৰ বচনে বিপ্ৰ মৰে মন্দভাগি।
যেন কোন জনে কটা যাই ভিক্ষা মাগি॥
অদ্যাপিয়ে যাই যদি ঘৰক গুছিয়া।
তেবে তাৰ প্ৰাণ ৰক্ষা থাকিবে পৰিয়া॥

স্ত্ৰীৰ বচনে বিপ্ৰে আসে মৰিবাক।
নিন্দিলা অনেক ছাগে ভৎসিয়া তাহাক॥
ছাগৰ ভৎসনি শুনি বিপ্ৰে মনে গুণি।
চাৰি গোট কিল তাইক মাৰিলা আপুনি॥

ছাগক বোলন্ত প্ৰাণ দান দিলা আসি।
মই এবে কিবা দিবো বুলিলন্ত হাসি॥
কৰিলন্ত স্তুতিক ছাগৰ পাৱে পৰি।
তেতিক্ষণে বিপ্ৰৰ ছিন্দিলা কৰ্ম্মজৰী॥