পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/২৯৪

১১১৩

নীতি ৰত্ন।

এতেকে আমাৰ দোষ ক্ষমিবে লাগায়।
মহন্ত সবৰ ক্ষমা ভূষণ হোৱয়॥
যিতো কহি আছা চিনা জনা নাহিকয়।
ইষ্ট মিত্ৰ বন্ধু বৰ্গ একো নালাগায়॥

ইকথা যথাৰ্থ হোৱে জানিবা নিশ্চয়।
কিন্তু যি কাৰণে আইলোঁ শুনা মহাশয়॥
গঙ্গাৰ তীৰত চান্দ্ৰায়ণ ব্ৰত ধৰি।
নিৰাহাৰ হুয়া আছিলোহো তপ কৰি॥

মৎস্য মাংস তেজি তিনি পক্ষ তপ কৈলোঁ।
ঋষিত সুধিবে জ্ঞান মই পাছে গৈলোঁ॥
মঙ্গা তীৰে এক ঋষি আছে তপ কৰি।
তৈতে জ্ঞান সুধিবাক গৈলেহোঁ লৱৰি॥

হেন শুনি ঋষি পাছে দিলা সমিধান।
মই তোৰ আগে কিবা কহিবোহো জ্ঞান॥
চিত্ৰকুট পৰ্ব্বতে আছয় বটবৃক্ষ।
তাতে গৃধ্ৰ বিহঙ্গ আছয় লক্ষ লক্ষ॥

তাৰ মধ্যে এক বৃদ্ধ শকুন আছয়।
সেহি বহুতৰ নীতি জ্ঞানক জানয়॥
সেহিসে তোহোৰ যত ছেদিবে সংশয়।
যেহি জ্ঞান শোধ তোত কহিবে নিশ্চয়॥

অনেক দিনৰ বৃদ্ধ অনেক জ্ঞানক।
জানয় বহুত সিতো পঢ়িছে শাস্ত্ৰক॥
হেন শুনি মোৰ মনে আনন্দ লভিয়া।
এহি পৰ্ব্বতক লাগি আসিলোঁ লৰিয়া॥

কোনবা জন্মৰ মোৰ আছে মহাভাগ।
তোমাক সুধিবে জ্ঞান মই পাইলোঁ লাগ॥
এতেকে তোমাৰ পাৱে পশিলোঁ শৰণ।
কপট কৰিয়া সিতো কৰয় ক্ৰন্দন॥