পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/২৮৭

১১০৬

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

আমি অল্প জন্তু গজ মহা বলীয়াৰ।
কেন মতে মাৰি আমি মাংস খাইবো তাৰ॥
তাৰ মধ্যে এক জন আছে বুদ্ধিমন্ত।
জ্ঞাতিক সম্বুধি হেন বাক্য বুলিলন্ত॥

শুনিয়োক জ্ঞাতি সব মোহোৰ বচন।
বুদ্ধি কৰি মাংস খাইবে পাৰো এতিক্ষণ॥
বলে যুদ্ধে নোহো আমি হস্তীৰ সমান।
কিন্তু বুদ্ধি কৰি তাৰ লৈবে পাৰে৷ প্ৰাণ॥

পূৰ্ব্বে এক মাৰ্জাৰে কৰিয়া বুদ্ধি আতি।
গৃধ্ৰ বিহঙ্গৰ খাইলে যতেক গিয়াতি॥
আকে জানি শুনিয়োক যত জ্ঞাতিগণ।
বুদ্ধি কৰি হস্তী মাংস কৰিবো ভক্ষণ॥

অনন্তৰে হেন শুনি যতেক জম্বুকে।
কৰযোৰ কৰি কথা সোধন্ত উৎসুকে॥
কোন স্থানে আছিলেক গৃধ্ৰ পক্ষীগণ।
কি মতে মাৰ্জ্জাৰে তাক কৰিলা ভক্ষণ॥

ইসক কথাক আবে কহিয়ো আমাত।
এহি বুলি সোধে কথা কৰি প্ৰণিপাত॥
শুনিয়ো জম্বুক হেন মহা বুদ্ধিমন্ত।
জ্ঞাতিক সম্বুধি হেন বাক্য বুলিলন্ত॥

শুনিয়োক জ্ঞাতি সব আমাৰ বচন।
যিমতে মাৰ্জ্জাৰে খাইলে গৃধ্ৰ পক্ষীগণ॥
তাহাৰ কাহিনী কহে শুনিয়ো সম্প্ৰতি।
এহি বুলি কহিবে লাগিলা মহামতি॥

চিত্ৰকুট পৰ্ব্বতে আছিল বট বৃক্ষ।
তাত গৃধ্ৰে বাসা কৰিছিলে লক্ষ লক্ষ॥
কৃপকৰ্ণ নামে এক আছে মুখ্য গৃধ্ৰ।
পৰম অন্ধক সিতো গাৱ ভৈল বৃদ্ধ॥