সৰ্ব্ব দিশ জিনিলাহা তুমি নৰপতি।
তোমাৰ দুহিতা জানো হেন কৰি মতি॥
স্বৰ্গনাৰী সকলৰ ৰূপে জিনি মই।
এহি ভাবি স্বৰ্গে গৈলা জানা মহাশয়॥
অন্যে অন্যে এহি কহিলন্ত মন্ত্ৰীগণ।
মহিষী সহিতে ৰাজা কৰয় ক্ৰন্দন॥
ধূলি ধুসৰিত দুহান্তৰ কলেবৰ।
স্নান কৰাই মন্ত্ৰীগণে নিলা অভ্যন্তৰ॥
ত্ৰিবিক্ৰম নৃপতিৰ পুত্ৰ বিদ্যাধৰ।
কন্যাৰ আসনে ধৰি কান্দিলা বিস্তৰ॥
দুই হাতে আসনক হৃদয়ত ধৰি।
আতি দীৰ্ঘ ৰাৱ কৰি কান্দন্ত বাগৰ॥
⸻
কৈক গৈলা মোৰ প্ৰাণ প্ৰিয়া,
মোৰ গাৱে শোক অগ্নি দিয়া,
কি দোষে ছাৰিলা সুলোচনা প্ৰাণেশ্বৰী।
তুমি বিনে মই কেনে জীওঁ,
কৈক যাইবোঁ আবে কি কৰিবোঁ,
দিয়া দৰিশন মুখে মন্দহাস কৰি॥
কি কৰিবে মোক ধনে জনে,
জীৱন যৌবন বন্ধুগণে,
মৰণে সে ধন্য জানো মনে নিষ্ট কৰি।
হাতে দিয়া মোৰ অষ্ট নিধি,
কি দোষে দণ্ডিলা হত বিধি,
হাঁ হৰি হৰি আছোহো কেনে নমৰি॥
মোৰ আগে তুমি আইলা সাজি,
কোন বধ ভাগি নিলা আজি,
প্ৰাণ ৰাখা মোৰ প্ৰাণ প্ৰিয়া দেখা দিয়া
