পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/২৬৬

১০৮৫

মাধৱ সুলোচনা।

প্ৰসন্ন বদনে শ্যাম চতুৰ্ভুজধৰ।
বিষ্ণু দূত গণে লৈয়া যাহান্ত সাদৰ॥
দ্বিতীয় আদিত্য যেন দেখি আকাশত।
নম্ৰ ভাৱে বীৰবৰে তাহাত পুছন্ত॥

তুমি কোন কৈৰ হন্তে আসি আছ কোথা।
শুনি ভীমনাদে কহিবাক লৈলা কথা॥
পুৰুষৰ বেশে তুমি আছাহা সুন্দৰী।
শুনিয়ে আমাৰ বাৰ্ত্তা কহো নিষ্ট কৰি॥

ধৰ্ম্মবুদ্ধি নামে আছিলন্ত নৰেশ্বৰ।
পৃথিবী পালিলা চাৰি হাজাৰ বৎসৰ॥
যাগ দান নেক কৰিলোঁ পুণ্যচয়।
কিন্তু এক অকাৰ্য্য কৰিলোঁ বৰ মই॥

পাষণ্ডৰ বাক্যে ব্ৰাহ্মণত কোপ কৰি।
অল্প অপৰাধে তাৰ ভূমি আছোঁ হৰি॥
সেহি অপৰাধে মোক বিধাতা দণ্ডিলা।
সেহি ক্ষণে মোৰ ৰাজ্য সম্পত্তি খণ্ডিলা॥

ৰাজ্যভাৰ গুচিলা শোকতে দহে মন।
কতিপয় দিনে মোৰ মিলিলা মৰণ॥
যমদূতে নিয়া চিত্ৰগুপ্তত জনাইলা।
চিত্ৰগুপ্তে মোৰ কৰ্ম্ম যমত জনাইলা॥

ধৰ্ম্মবুদ্ধি নামে ইতো নৃপতি আছিলা।
কৰিলা অনেক ধৰ্ম্ম প্ৰজাক পালিলা॥
কিছু পাপ আছে আৰ জানা মহাশয়।
খল বাক্যে বিপ্ৰবৃত্তি হৰিয়া আছয়॥

ব্ৰাহ্মণৰ বৃত্তি যিতো হৰে দুৰাচাৰ।
অৱশ্যে জানিবা কৰিলন্ত বধতাৰ॥
*  *  *  *
কল্প কৌটি শত নৰ কত দিয়া ঠাই॥