পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/২৪৮

১০৬৭

হিতোপদেশ।

উঠা উঠা সত্যবান কত নিদ্ৰা যাস।
আমি সত্যনাৰায়ণ চক্ষু মেলি চাস॥
লক্ষপতি শঙ্খপতি দুই সদাগৰ।
বন্দী কৰি ৰাখিয়াছ দ্বাদশ বৎসৰ॥

ৰাজ্য ৰক্ষা প্ৰাণ ৰক্ষা চাহ নৃপবৰ।
শীঘ্ৰ কৰি চাৰি দিয়ো আমালৰফৰ॥
স্বপ্ন দেখি প্ৰভাততে উঠি নৃপমণি।
চাৰক সম্বুধি ৰাজা বুলিলন্ত বাণী॥

শুনা ভায়া কটোৱাল আমাৰ বচন।
বন্দীশাল হন্তে আন চৌৰ দুই জন॥
এহি শুনি কটোৱাল সত্বৰে চলিলা।
সাধু বিদ্যমানে আসি সকলে কহিলা॥

কথা শুনি আনন্দিত সাধুৰ নন্দন।
ৰাজাৰ নিকটে গৈলা ত্বৰিত গমন॥
শঙ্খপতি বোলে তুমি শুনা লক্ষপতি।
আজি সুপ্ৰভাতে গৈলা সকলে দুৰ্গতি॥

ৰাজা বোলে সদাগৰ শুনহ বচন।
অজিয়ে কৰাইবোঁ তোৰ বন্ধ বিমোচন॥
পুনৰপি পুছে ৰাজা কৈয়া তত্ত্ব সাৰ।
কোন দেশে বাসা বাৰী কি নাম তোমাৰ॥

সাধু বোলে ৰত্নপুৰে আমাৰ বসতি।
বণিজ কুলত জন্ম নাম লক্ষপতি॥
বাণিজ্য কৰিতে আইলোঁ নগৰে তোমাৰ।
শঙ্খপতি নামে এহি জামাতা আমাৰ॥

চোৰ বুলি কাৰাঘৰে ৰাখিলে আমাৰ।
নকৈলা বিচাৰ তুমি দ্বাদশ বৎসৰ॥
সাধুৰ বচনে লজ্জা পাইলা নৰপতি।
নাপিত আনিয়া ক্ষৌৰ কৰাইলা সম্প্ৰতি॥