পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/২৪০

১০৫৯

হিতোপদেশ।

সৰ্ব্বমঙ্গলাক পূজি বোলে বীৰবৰ।
হুয়োক প্ৰসন্ন সাধা বিজয় নৃপৰ৷৷
শূদ্ৰ যে নৃপতি মহা সেৱক তোমাৰ।
কৰিয়ো গ্ৰহণ দেবী তান উপহাৰ৷৷

এহি বুলি পুত্ৰ শিৰ কৰিলা ছেদন।
দেবীৰ আগত দিলা কৰি নিবেদন৷৷
তাত পাছে বীৰবৰে কৰিয়া চিন্তন।
যত বিত্ত লৈলো তাৰ ভৈলেক সুজন৷৷

নৃপতিৰ বিত্তৰ সুজিলোঁ মই ধাৰ৷
নিস্ফল জীৱন অপুত্ৰক মোৰ আৰ৷৷
এই বুলি মনে সিতো কৰি আলোচন।
আপুনাৰ শিৰ কাঢ়ি কৈলা নিবেদন৷৷

স্বামীৰ পুত্ৰৰ শোকে তান প্ৰিয় জায়া।
দেৱীত নিবেদি তেন্তে তেজিলেক কায়া৷৷
জীয়ন্তা মৰন্তা লোকে মোৰ কেনাজত।
বহুতৰ গৈয়া আছে ইপুন লোকত৷৷

ইহান সমান লোক নাহি নুপজিব।
এমন আশ্চৰ্য্য কৰ্ম্ম কোনো কৰিব৷৷
এমন ভৃত্যৰ আগ কেনে আছো চাই।
ভৃত্য এৰি ৰাজ্য মোৰ প্ৰয়োজন নাই৷৷

এহি চিন্তি শিৰচ্ছেদ কৰিবাক মনে।
খড়গ তুলি শূদ্ৰ ৰাজা ধৰিলা তেখনে৷৷
সৰ্ব্বমঙ্গলা দেবী অনন্তৰে জানি।
দেখে শূদ্ৰ ৰাজা মোৰ প্ৰাণ কৰে হানি৷৷

প্ৰত্যক্ষে আসিয়া দেবী ধৰিয়া হাতত।
বুলিলা বচন পাছে তাহান আগত৷৷
তোহোৰ নিমিত্তে পুত্ৰ ভৈলোঁহোঁ প্ৰসন্ন।
এমন সাহস তোৰ ভৈল অকাৰণ॥