পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/২১৬

১০৩৫

মহামোহ।

মই কটাক্ষতে মুহি  আছোঁ সুৰাসুৰ যত,
  কোনে মোৰ আগে হৈব থিৰ।
নকৰিবা মনে ভীত  সাধিব তোমাৰ হিত,
  থাকিয়ো কল্যাণে মহাবীৰ॥
এহি বুলি মহামায়া  ধৰি বেশ দিব্য কায়া,
  জলমল লোকক দেখাই।
দেৱতাৰ অপ্ৰচাৰ  ৰত্নময় অলঙ্কাৰ,
  তিৰিমিৰি চাহন নযাই॥
শশী পূৰ্ণ্ণিমাৰ কান্তি  মুখে অল্প অল্প হাসি,
  দন্ত মুকুতাৰ পান্তি নয়।
নেত্ৰৰ কটাক্ষে ঠেশ  জগত মোহিনী বেশ,
  কৰ্ণ দুই কুণ্ডল জ্বলয়॥
বান্ধি উচ্চ কৰি খোপো  মালতী পুষ্পৰ থোপা,
  পাৰিজাত কৰিলেক নাশ॥
কপালে তিলক শোভে  ৰত্ন গলপতা গলে,
  সাতসৰি উপৰে প্ৰকাশ॥
হৃদয় মধ্যত দুই  কমল উদিত হুই,
  নবীন যৌবন মনোহৰ।
বুলন্তে বসন উদি  কতো থাকে চক্ষু মুদি,
  লাসবেশে মোহে নিৰন্তৰ॥
দিব্য নেত সাৰি গাৱে  সংসাৰ মোহিণী ভাৱে,
  আগবাঢ়ি পাচগুছি যান্ত।
দশাৱে কাষ পিঠি  কাহাকো সম্মুখ দৃষ্টি,
  দেখি যেন লোকে মোহ পান্ত॥
ৰত্নৰ মেখলা আনি  কটিত বান্ধিলা টানি,
  হালে মধ্য দেহ বতাসত।
ৰত্নৰ কঙ্কণ কৰে  ৰুণ জুন কৰি বাজে,
  পদ্ম গোট চলাৱে হাতত॥