পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/২১১

১০৩০

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

পাত্ৰ মন্ত্ৰী সমম্বিতে থাকে মহাৰঙ্গে।
কৃষ্ণত বিমুখ কৰে জীৱক দুঃসঙ্গে॥
লোভ মোহ কাম ক্ৰোধ চাৰি পাত্ৰ তাৰ।
কাহাকো কটাক্ষ নকৰয় দুৰাচাৰ॥

আলস্য ঘুমতি ভয় শোক দুঃখমন।
ক্ষুধা তৃষ্ণা জন্ম মৃত্যু কুবুদ্ধি কুমন॥
হিংসা মদ মাৎশ্বৰ্য্য পৈশু নিন্দা বাদ।
ঈষা অসূয়া আদি যতেক প্ৰমাদ॥

চক্ষু কৰ্ণ নাসা জিহ্বা ইন্দ্ৰিগণ যত।
গাৱে গাৱে কৰে ৰতি অধৰ্ম্ম পথত॥
দুঃসঙ্গৰ সঙ্গী হুয়া ৰেলা দেৱগণ।
ৰাত্ৰি দিনে ভোগ্য কাশী কৰয় যতন॥

গন্ধৰ্ব্বে গাৱয় বিদ্যাধৰে বাদ্য বাই।
অপেস্বৰাগণে নাচে ভাৱ দৰশাই॥
যতেক ৰমণী আছে হাতে তালধৰি।
মনক মুহিয়া গীত গাৱে ৰঙ্গ কৰি॥

তাক দেখি কামুকে কামুৰি কতো খাই।
কুকুৰে ভক্ষক যেন মানি থাকে চাই॥
সেহি মতে মোহৰ নগৰে লোক যত।
সবাৰো বাঢ়িল মন অধৰ্ম্ম পথত॥

থানে থানে ৰজ তম দেখি নিৰন্তৰ।
জলে ভৰি আছে তাই বহু সৰোবৰ॥
শৰালি প্ৰভৃতি পক্ষী ৰক্ত পীত বৰ্ণ।
নানা বিধ পুষ্প আছে দেখিতে শোভন॥

মদন কামৰ সিতো বিহাৰৰ বন।
লহু লহু বহে তাত মলয় পবন॥
পুষ্পৰ সুৰভি গন্ধে আমোদ মনত।
গুঞ্জৰে ভ্ৰমৰে মধু পানে হুয়া মত্ত॥