পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/২১০

১০২৯

মহামোহ।

হেন শুনি মনে পাছে পুছিলা দুনাই।
কহিয়ো সকলে তুমি মোহোত বুজাই॥
মহামোহ নৃপতিৰ কথা যত যত।
শুনিবাক ইচ্ছা মোৰ মিলিলা মনত॥

নৃপতিত খাটি থাকে কোন পাত্ৰগণ।
তাৰ সৈন্য সামন্তৰ কহিয়ো লক্ষণ॥
কতবা জন্মৰ ভাগ্যে পাইলো সুধিবাক।
আবে কৃপাময় দাযা কৰিয়ো আমাক॥

তোমাৰ মুখত কথা শুনু যত মানে।
নখণ্ডে তৃপিতি যেন অমৃতৰ পানে॥
হেন জানি আছো মোক তাৰিবা আপুনি
হৰিক স্মৰিয়া জীৱে মাতিলন্ত গুণি॥

শুনিয়োক মন ভাই স্বৰূপ কাহিনী।
মহামোহ নামে ৰাজা ত্ৰৈলোক্যতে জানি॥
শঙ্কৰৰ অংশ ত্ৰৈলোক্যতে বীৰ সাৰ।
ব্ৰহ্মা ৰুদ্ৰ ইন্দ্ৰক দিলন্ত যিতো ধাৰ॥

সংকৰ্ষণ বৰ পাই কাকো নগণয়।
বাৰাণসী ক্ষেত্ৰে থাকে নৃপতি অজয়॥
মোহমায়া নামে তাত ভৈলা অধিপতি।
জগতকে মায়াত ৰমাইলা নিয়া মতি॥

তাহাতে ভৈৰৱী কন্যা বেকত ভৈলন্ত।
কাল ক্ৰমে আনি তাক বিহা কৰিলন্ত॥
নন্দী ভৃঙ্গী দুই ভাই দুই পুত্ৰ ভৈলা।
যাত হন্তে ভোগ্য ক্ষয় কৰিবাক লৈলা॥

এহি মতে মহামোহ নৃপতি নিস্খলে।
চৈধ্যয় ভুবন জিনিলেক বাহুবলে॥
ধৰ্ম্ম অৰ্থ কাম মোক্ষ সাৰ জিনি লৈলা।
বেদ নীতি ধৰ্ম্মক তলত পাৰি থৈলা॥