পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১৮২

১০০১

যম গীতা।

ৰক্ত নামে কুণ্ড আছে তাহাৰ অন্তৰ।
ঢেঙ্কা মাৰি পাপীক লৈ কুণ্ডৰ ভিতৰ॥
উঠিতে নপাৰে পাপী কৰে হাই হাই।
গাৰু পাকে মাংস ইতো গ্ৰাসি গ্ৰাসি খাই॥

এহি মতে ৰৈলা পাপী কুণ্ডৰ ভিতৰ।
সহস্ৰ যুগক লাগি নাহিকে নিস্তাৰ॥
মহেৰেছে নামে কুণ্ড শুনহ বচন।
ধুম্ৰ অক্ষকৰে কুণ্ড সহস্ৰ যোজন॥

যিজনে বিধবা ভগ্নি হৰে দুৰাচাৰ।
গাৰুৱা পকাই তাক কৰে ছাৰখাৰ॥
অগ্নি লৌহ লৌহাকাৰ কুণ্ডৰ চৌপাশে।
গাৰুৱা পকাই মাংস শৰীৰতে ভুঞ্জে॥

এহি মতে ভুঞ্জে পাপী হুই পৰিত্ৰাণ।
কৰ্ম্ম দোষে ভুঞ্জি পাপী নৰক ভক্ষণ॥
ধৰ্ম্মমাতৃ শ্বাশুৰীক হৰে গোত্ৰ নাৰী।
আত্তনাদে কান্দে পাপী সেহি কুণ্ডে পৰি॥

আচম্ভিতে পৰি যাই পাপীৰ মুণ্ডে বাৰি।
কান্দিতে লাগিলা পাপী আত্তনাদ কৰি॥
দ্বাদশ বৎসৰ ৰৈলা কুণ্ডৰ ভিতৰ।
সহিতে নপাৰে পাপী কীটৰ কামৰ॥

ঘোৰ নৰকত ৰৈলা নাহিকে নিস্তাৰ।
কীট সমে পচা মাংস কৰয় ভোজন॥
সেহি কুণ্ডে পাপী সব আছয় পৰিয়া।
নৰক ভুঞ্জয় পাপা কান্দিয়া কান্দিয়া॥

গোকুণ্ড নৰকৰ কথা শুনা সৰ্ব্বজন।
কীটে খাই পাপীৰ মুণ্ড কৰয় ক্ৰন্দন॥
গালি দিয়া অতিথিক খেদে যিবা জন।
গোকুণ্ড নৰকে হৈৱে তাহাৰ গমন॥