পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১৭৮

৯৯৭

যম গীতা।

দূতে বোলে শাঘ্ৰ চলা বাজাৰ গোচৰ।
বিলম্ব হইলে ক্ৰোধ কৰিবে আমাৰ॥
দূতে বোলে পাপী সংসাৰক গৈলোঁ কেনে।
সংসাৰে নকৰি সেৱা গুৰুৰ চৰণে॥

একাদশী নাহি কৰি তুলসী সেৱন।
কেন মতে চাহা পাপী ভাল ভাল স্থান॥
পাপী সব লৈয়া যাই দূতে শীঘ্ৰ কৰি।
পাত্ৰ মন্ত্ৰী লৈয়া ৰাজা আছে দণ্ডধৰি॥

কৃষ্ণ সম যম ৰাজা লোহিত লোচন।
পৰম শোভন ৰাজা গাৱে আভৰণ॥
চাম জৰী দিয়া বান্ধে পাপা বিস্তাৰিত।
যমক প্ৰণাম কৰে পৰিয়া ভূমিত॥

শাৰী শাৰী পাপী সব ৰহে স্থানে স্থানে।
দূতে বোলে পাপী আইসে তোমাৰ সদনে॥
ধৰ্ম্মাধৰ্ম নাহি কৰে হৰে পৰদাৰ।
কুলাকুল নাহি মানে সিয়ো দুৰাচাৰ॥

বিনা অপৰাধে পাপ কৰিছে সংসাৰে।
নানা মতে ৰতি ক্ৰিয়া কৰিছে পামৰে॥
গুৰু বৈষ্ণৱক নিন্দি হৰে পৰ নাৰী।
কোন নৰ্কে পেলাইবোঁ বোলে দণ্ড ধৰি॥

এতেক কহিলা যদি যমকাল দূতে।
চিত্ৰগুপ্ত ডাকি আনি বোলে কালদূতে॥
চিত্ৰগুপ্ত আসি যেবে কৰিলা দৰ্শন।
বসিবাক আনি দিলা ৰত্ন সিংহাসন॥

যমে বোলে চিত্ৰগুপ্ত কৰহ বিচাৰ।
কোন পূণ্যে পাপী সব পাইবেক নিস্তাৰ॥
কোন পূণ্য কৰি পাপী ৰহে কোন স্থান।
কৰ্ম্ম দেখি বিচাৰ কৰহ ভাল মান॥