পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১৭০

৯৮৯

অনন্ত চৰিত।

হেন জানি দেহ এৰি বাক যোগ্য নুই।
নিৰ্ম্মল পুৰুষ তুমি আছা ব্যক্ত হুই॥
তুমি ব্যতিৰেকে আমি ভৈলোহো অনাথ
হেন জানি নেৰিয়োক ভকতৰ নাথ॥
নিজীবোহো আমি সবে তোমাৰ বিৰহে।
জল বিনে মীন যেন জীৱন নৰহে॥
এহি মতে আতৈ বহু আগে তুতি পৰি।
আনো সবে কান্দে ৰাৱে আৰ্ত্তনাদ কৰি॥
গৰালৰ যতেক আছিল ভক্তগণ।
গৰাল ভাঙিয়া আসিলেক তেতিক্ষণ॥
আতাক দেখিলে আসি বিবৰ্ণ পৰিল।
দেখি ভক্তে শোকানলে বচন হৰিল॥
শ্ৰুতি জ্ঞান বুদ্ধি ধাতু আকাশে উড্ডিল।
মহাশোকে আৰ্ত্তৰাৱে কান্দিবে লাগিল॥
হা নাথ কৈক যাহা আমাসাক এৰি।
কতে ভক্তগণে কান্দে নিঢালে বাগৰি॥
টেকেলা সকলে পাছে আসিয়া চাহিল।
মৃতক পৰাই যেন শৰীৰ দেখিল॥
কেচাইখোৱা টেকেলাক বন্দী কৰিলেক।
বোলে ইহাৰেসে দোষে আতা মৰিলেক॥
দুইজন আইৰ শোকে গাৱে শ্ৰুতি নাই।
কান্দন্ত পাৱত পৰি গুণক বৰ্ণাই॥
এহিমানে ৰৌক আবে ইসব ব্যৱস্থা।
শুনা সভাসদ সব কহো পাচ কথা॥
পাছে ৰঘু আতৈ আদি ভকত প্ৰবোধ।
সবাহাকে নিচুকাইলা কৰিয়া প্ৰবোধ॥
দুনাই কাকুতি কৰি বচন বুলিলা।
শঙ্কৰদেৱক তুতি অনেক কৰিলা॥
চৈত্ৰমাসে ডেৰপৰ বেলা মূৰ্চ্ছা গৈলা।
এক প্ৰহৰেক মান আছে আৰ বেলা॥