পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১৬৯

৯৮৮

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

হেন শুনি সিটো পাপী বোলে ক্ৰোধে বাক।
জানিলোহো ভাণ্ডি তুমি চাহা পলাইবাক॥
পৰম পাতকী সিতো অজ্ঞানী বৰ্ব্বৰ।
আতা পুৰুষকো বাক্য বুলিলা বিস্তৰ॥
হাকাৰ হুকৰ কৰি বোলে সৰ্ব্ব আতি।
মৌন হুয়া ৰৈল মহাপুৰুষৰ নাতি॥
অসন্তোষ কৰি পাছে ভিতৰে গৈলন্ত
পদ্মাসন ভিৰি বসিলন্ত মহাসন্ত॥
মুখে ৰাম নাম জপি নিয়মি মনক।
কৰিলা সাক্ষাত কৰি শঙ্কৰ দেৱক॥
তাহান চৰণতলে থাপি আপোনাক।
পঞ্চভূত দেহা ইটো চান্ত এৰিবাক॥
সুবৰ্ণ গৌৰাঙ্গ যিটো শৰীৰ সুন্দৰ।
পৰিলেক বিবৰ্ণ হেনয় কলেবৰ॥
ৰঘু নামে একজন আছিল ব্ৰাহ্মণ।
পৰম চতুৰ তেন্তে ভকত শোভন॥
তেহেন্তে তৰ্কিছা মাত্ৰ ইটো সম্ভেদক।
দেখে আতা পুৰুষে তেজন্ত শৰীৰক॥
বুৰিল বুৰিল বুলি কৃতাঞ্জলি ধৰি।
কৰিবে লাগিলা তুতি পৰম সাদৰি॥
তুমি শঙ্কৰৰ নাতি ধৰ্ম্মৰ আচাৰ্য্য।
দেহত আছন্ত তুমি দেহ গুণে বাজ॥
গুৰুৰ আজ্ঞায়ে আছা ধৰ্ম্মক পালিয়া।
কিনো সতে যাইবেক খোজা আহ্মাক এৰিয়া॥
সবে ভকতৰ নাথ তুমি মুখ্য প্ৰাণ।
আপদে এৰিতে চাহা নিদি সমিধান॥
আপুনি সৰ্ব্বজ্ঞ তুমি ধৰ্ম্মে সদা থিত।
এসময়ে দেহত্যাগ নোহয় উচিত॥
লোকে কহিবেক দিতে নপাৰি ধনক।
মহাত্ৰাস হুয়া আতা এৰিলে দেহক॥