পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১৬৬

৯৮৫

অনন্ত চৰিত।

ভকতৰ আগে ৰাজ আজ্ঞা কোন হয়।
তত্ব নেদেখিলে কিছু টকাক নেদয়॥
দেখাইবো তত্বৰ মুখ মোৰ দাই নাই।
শুনি আত ধন অনাইলন্ত বিচৰাই॥
আপোনাৰো গৃহে ধন যতেক আছিল।
ধাৰে আনি সবে মিলি সহস্ৰেক দিল॥
আতা দূত সবকো সম্বোধি বোলে বাণী।
নোহো আমি তেনেমত ধন অঢ্য প্ৰাণী॥
গৃহতো আছিল যত লোকতো মাগিয়া।
হাজাৰেক টকা আমি দিয়াছো আনিয়॥
শুনি দুৰাচাৰ সবে ক্ৰোধত জ্বলিল।
ৰাজাৰ আজ্ঞাক দেখো তোৰা নমানিস॥
মান্য কৰি খোজো আমি ভকত বুলিয়া।
তথাপিতো ধন আৱে নেদয় আনিয়া॥
লোণ আঙ্গুলিয়ে কিয় ঘৃত আসিবেক।
আজি আমি আৰ মান সবে সাধিবেক॥
এহি বুলি ধৰমাৰ কৰিয়া উঠিল।
সবে ভকতক ধৰি পঘা সাঙুৰিল॥
কিল ভুকু মাৰে ধৰি কোবোৱাই টানি।
দিবিবা নিদিবি ধন কহ সত্য বাণী॥
ছোট পায় ভক্ত সবে বোলে ৰাম হৰি।
কতোহো ভকতে কান্দে হুমহুমি কৰি॥
দেখি আতা পুৰুষৰ শোকত্ৰুতি নাই।
দুয়ো নয়নৰ নীৰ ধাৰে বহি যাই॥
গদ গদ বাক্যে পাছে বুলিলা বচন।
হে ৰাজদূত সব হুয়োক প্ৰসন্ন॥
নমাৰা নমাৰা সবে ক্ৰোধ এৰিয়োক।
বিচাৰি আনিতে ধন দিনক দিয়োক॥
শুনি দূতসবে পাছে সন্ধুকি বসিলা।
ধন আনিবাক দশ দিন সংখ্যা দিলা॥