পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১০৪

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯২৩
মহাভাৰত—মূষল পৰ্ব্ব।

বাল্য বৃদ্ধ বিধবাক দিবা তেনে হাতে।
ইন্দ্ৰপ্ৰস্থে নিয়া থৈবে সবে ভাল মতে॥
এহি বুলি কৃষ্ণদেৱে নিজমে ৰহিলা।
কান্দি কান্দি দাৰুকেৱো বিদায় কৰিলা॥
সেহি সময়ত আসিলন্ত দেৱগণ।
আকাশ জুৰিয়া আসে সবাৰে বিমানে॥
সবেয়ো বোলন্ত প্ৰভু আসা মোৰ স্থানে।
সবাৰে জানিয়া মন স্থান নাৰায়ণ॥
মহাজ্যোতিময় ৰূপ তেখনে ধৰিলা।
চক্ষু ফুটে বুলি দেৱে মুদিয়া ৰহিলা॥
সেহি কালে গৈলা কৃষ্ণ স্থানে আপোনাৰ।
গোলোক বাসিৰ ভৈলা আনন্দ অপাৰ॥
ৰত্ন সিংহাসনে কৃষ্ণ বসিলন্ত গৈয়া।
নিজ গণ ভৃত্য ৰঙ্গে ৰহিলা বেঢ়িয়া॥
নানাবিধ দ্ৰব্য ৰাধা পূজিলা বিশেষ।
স্বামী সেৱা কৰি থাকিলন্ত বাম কৰে॥
পুছে জন্মিজয় ৰাজা মুনিত বিনতি।
প্ৰপিতামহৰ মোৰ ভৈলা কেন গতি॥
তীৰ্থ কৰিবাক লাগি পাঞ্চিলন্ত দামোদৰ।
কোন স্থানে কিবা তীৰ্থ কৰিলন্ত বীৰ॥
কৈতনো পাইলন্ত বাৰ্ত্তা পয়ান প্ৰভুৰ।
সব শেষ কৈয়ো কথা নিৰন্তৰ॥
বৈশম্পায়ন বদতি শুনিয়ো জন্মিজয়।
কৃষ্ণত বিদাই কৰি বীৰ ধনঞ্জয়॥
হৰিদ্বাৰে গমন কৰিল বীৰবৰ।
স্নান দান কৰিলন্ত বিধি ব্যৱহাৰ॥
গণ্ডকী তীৰ্থক গৈলা তাত অনন্তৰে।
শালগ্ৰাম ৰূপে হৰি থাকে নিৰন্তৰে॥
তাত স্নান কৰি পাছে কৰিলা গমন।
প্ৰয়াগ তীৰ্থক গৈয়া পাইলা কতো দিন॥