পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p2.djvu/৮০

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৯৯
পৰম-ধৰ্ম্ম নিৰুপণ।

ইহ পৰলোক যত সুখ, মায়াময় আৰু যত দেখ,
 দুখক নসঙ্গে নৰমে যিতো সুখত।
যি হেতু হৰিত প্ৰীতি ভৈল, সুখ দুখ তাৰ দূৰ গৈল,
 উত্তম ভকতি ইহাক বোলে সতত॥

শ্ৰৱণ।

হৰিৰ মন্দিৰে যিতোজন, কৃষ্ণৰ চৰণে দিয়া মন,
 যাৱতেকে হৰি লীলা কথা শুনি ৰৱে।
তাৱত কৰ্ণৰ সুখ পাৱে, পাচে কৰ্ণ কু কথাক ধাৱে,
 প্ৰাকৃত শ্ৰৱণ মহাজনে তাক কৱে॥
হৰিত যাহাৰ মন ৰৱে, কথামৃত সত্য বুলি কৱে,
 শ্ৰৱণৰ সুখ পূৰ্ব্বত কৰি পাৱয়॥
পৰবোধে দক্ষ নুহিকয়, শ্ৰৱণ সুখত সদা ৰয়,
 মধ্যম শ্ৰৱণ শাস্ত্ৰত আক কহয়॥
আপুনিয়ো বুজে যিবা জনে, পৰকো বুজাৱে অনুক্ষণে,
 হৰিৰ লীলাক শুনিয়া ভেদ কৰয়।
বিচাৰয় কৃষ্ণ কথা ৰস, হৰিক কৰয় মনে বশ,
 উত্তম শ্ৰৱণ ইহাক সাধু কহয়॥

মনন।

সংসাৰত পুত্ৰ ভাৰ্য্যা যত, জীৱন যৌৱন অসাস্বত,
 ঈশ্বৰৰ মায়া বুলিয়া সদা কহয়।
হৰিৰ নামক সত্য দেখে, বিষয় সুখক মিছা লেখে,
 প্ৰাকৃত মনন বোলয় আক নিশ্চয়॥
নাম সত্য সন্ত সত্য কৱে, বৈকুণ্ঠক সত্য মনে লৱে,
 বৈকুণ্ঠ নাথক সত্য দেৱ মাত্ৰ মানে।
চৰাচৰময় জগতত, ঈশ্বৰক দেখে সমস্তত,
 একে জগত ঈশ্বৰ স্বৰূপ মানে॥
উত্তম মনন নাম আৰ, সংসাৰ সাগৰে কৰে পাৰ,
 যিহেতু জড়ক চৈতন্য বুলিয়া মানে॥