পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p2.djvu/৭

৪২৬

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

ভাল মন্দ লোক-চৰচাক নাহি লাজ।
কিবা ৰাতি কিবা দিন তিৰি লয়া কাজ॥
শঙ্কৰ বচনে হৰিৰ ভৈল হাস।
বোলে মন দিয়া শুন শুন দিগবাস॥

সকল শাস্ত্ৰৰ কথা জানিয়া আপোনে।
তবে কেনে অকাজ কৰহ ৰাত্ৰি দিনে॥
সহস্ৰেক মুখে যেবে বৎসৰেক কহি।
তোমাৰ কথাৰ তেবে অৱসান নাহি॥

দক্ষ প্ৰজাপতি যজ্ঞ কৰিল যখনে।
নাদিল তোমাক তাক কপালী কাৰণে॥
পৰষ্পৰে মহামায়া একথা শুনিয়া।
প্ৰাণ পৰিহৰিল তোমাৰ লাজ পায়া॥

কামে উন্মত্ত পাছে ভৈলা তুমি আতি।
লাখে লাখে হৰিলাহা মুনিৰ যুবতি॥
যথাৱে তথাৱে দেবী লগত আবাসে।
অৰ্দ্ধ অঙ্গ কৈলে তিৰি কাম অভিলাসে॥

কিৰাট কোচেৰ যত আছে বা যুবতী।
বোল কাৰ সনে নাহি অনুভব ৰতি॥
হেন সে কামুক তুমি হয়া ত্ৰিপুৰাৰি।
কোন লাজে আনক বোলহ কামচাৰী॥

সকল শাস্ত্ৰৰ নয় তোহ্মাৰ বেহ্মাৰ।
তবে কেনে বিষ ভুঞ্জ পিন্ধ চিতাচাৰ।
যে অস্থি পৰশি ভাৰ কথা আছে স্নান।
হেন হাৰ গলাত কৰিলে পৰিধান॥

গৰুক পূজিবে হেন কহে সৰ্ব্ব জন।
পণ্ডিত হুইয়া তাত চৰ কেন মন॥
নিলাজ বুলিয়া সে দুষিলা মোৰ জাতি।
বোলহ শঙ্কৰ তুমি উপজিলে কতি॥