পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p2.djvu/২৯

৪৪৮

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

সুভদ্ৰাত জনাইলেক দ্বাৰ দিলে এৰি।
শুনিয়া সুভদ্ৰা তাৱক্ষণে গৈল লৰি॥
আপোনাৰ গৃহত পশিল বিদ্যমান।
সুভদ্ৰাৰ কথা আবে থও এহি মান॥

অনন্তৰে বলভদ্ৰ বুদ্ধিত সুজান।
দেখন্তে গৈলন্ত সূৰ্য্য বেলা অৱসান॥
কেন দুঃখ পাও মই বলোৱে বোলয়।
পঠাইলেক পৰিচাক লক্ষ্মীৰ আলয়॥

কহ গৈয়া লক্ষ্মী মোক দ্বাৰ দেন্ত মেলি।
শুনিয়া পৰিচা তাৱক্ষণে গৈলা চলিে॥
লক্ষ্মীৰ আগত কথা কহিলা নিঃশেষে।
তোমাক লাগিয়া বলো মাতিলা অশেষে॥

মোক কেনে যাইবেক নেদন্ত লক্ষ্মী আই।
মোৰ দোষ নাহিকই যাদবা বিনাই॥
মাতি নিলে ঠাৰে ঠাৰে গৈলোঁ তাৰ সঙ্গ।
তাতে লক্ষ্মী মোক এত মান কৰে খঙ্গে॥

ক্ষুধায়ে তৃষায়ে তনু কাম্পে অতি মোৰ।
যত দুঃখ পাইলো পৃথিবীত অগোচৰ॥
দ্বাৰ ছাড়ি দেন্তো মই দৌল লাগি যাওঁ।
ঘোৰ বাত বৃষ্টিত মই বৰ দুঃখ পাওঁ॥

পৰিচাৰ বাক্য হেন শুনি লক্ষ্মী মাৱে।
গালে হাত দিয়া বসিলন্ত লজ্জা ভাৱে॥
কিনো মই নাৰী মন্দ বোলাইলো জগতে।
যাদৱাৰে গুণে দুঃখ পাইলা জেঠালতে॥

মই আজি লজ্জা পাইলো যাদৱাৰ গুণে।
জেঠালেতো মোক ভাল নুবুলিব মনে॥
যি হৌক সি হৌক পাছে দ্বাৰ দিয়ো মেলি।
বলোত জনাইলা কথা কৰি কৃতাঞ্জলি॥