ঘোষা॥ হৰি কি ও হৰি গোবিন্দ ৰাম।
মোৰ মুখে সদায় নচাৰোক তযু নাম॥
পদ॥অৰ্জ্জুনে বোলন্ত প্ৰভু দেৱ হৃষিকেশ।
কহিয়োক এক মোক হিত উপদেশ॥
কোনেনো পাঞ্চয় পুৰুষক যুদ্ধ প্ৰতি।
ঘোৰতৰ পাতেকক কৰিবাক প্ৰতি॥
ইচ্ছায়ো নাহিকে পুৰুষৰো কদাচিত।
তথাপি পাপক নেই কিনো বিপৰীত॥
জ্ঞানৱান নিৰোধ কৰয় ৰাগ দ্বেষ।
কহিয়োক আত অনুসন্ধান বিশেষ॥
মাধৱে বোলন্ত সখি শুনা কুন্তীসুত।
কাম ক্ৰোধ এহি দুই শত্ৰু অদভুত॥
এহিসে কৰয় ঘোৰতৰ পাপ চয়।
যত খাই মানে আৰ ক্ষুধা নখণ্ডই॥
প্ৰিতিৰ বাক্যত আৰ উপসম নাই।
আতি উগ্ৰৰূপ শুনি দ্বিগুণে কিটাই॥
যেন বজ্ৰে সকল অগ্নিক আছে ব্যাপি।
দাপনিক যেন মনে ধৰি আছে চাপি॥
গৰ্ভ বেষ্টন চাল যেহন গৰ্ভ ঢাকি।
আছে আগ পাছ পাশ পাঞ্চৰক চাপি॥
সেহি ভাৱে কাম ক্ৰোধে জ্ঞানক যে ঢাকি৷
নিৰন্তৰ ভাৱে আছে জগতকে ব্যাপি॥
জ্ঞানীৰ জ্ঞানক ঢাকি থাকে সৰ্ব্বক্ষণে।
কামত পৰে যেন শত্ৰু নাহি ত্ৰিভুবনে॥
যত খাই মানে আৰ নুপুৰে উদৰ।
যেন তৃণ ভস্ম কৰি জ্বলে বৈস্বানৰ॥
ইন্দ্ৰিয়ত মনত বুদ্ধিত থাকি দুষ্ট।
সকলোৰে অনিষ্ট চিন্তয় হৃষ্টপুষ্ট॥
জ্ঞান বিজ্ঞানক নষ্ট কৰে দুৰাচাৰ।
ইন্দ্ৰিয়ক বশ্য কৰি চিন্তা আৰ মাৰ॥
৮৬
