জ্ঞানীজনে স্বকৰ্ম্ম কৰিব সেহিথান।
ফল নলৈবেক নকৰিবে অভিমান॥
যেন মতে সবে লোকে নেৰে কৰ্ম্মচয়।
জ্ঞানীৰো সকলে কৰ্ম্ম কৰিবে লাগয়॥
ফল বাঞ্ছা কৰি কৰ্ম্ম কৰে যিবা প্ৰাণী।
নকহিবা তাত উপদেশ বাণী॥
আপুনি কৰিয়া কৰ্ম্ম কৰাইবাহা তাক।
মোহোৰে শুনিবা সখি তুমি হিতবাক॥
কৰ্ম্মকো এৰিব জ্ঞান নুপজিবে তাৰ।
উভয়ত ভ্ৰষ্ট হুয়া হুইব দুৰাচাৰ॥
অজ্ঞানীত জ্ঞান নকহিবা জানি হিত।
যেন কেহো স্বৰ্ণ ভাণ্ডে নথৱয় ঘৃত॥
অভিপ্ৰায় কহো আৰে থিৰ কৰা চিত।
যেন খৰতৰ নদী দেখি ভয় ভীত॥
যাৱে জলে বেগে বৃৰায়ে বাৰে বাৰ।
আগে নাৱে উঠি লয়ে স্বজান কাণ্ডাৰ॥
অপ্ৰয়াসে যাই সুখে নদী কত বহে।
সেহি ভাৱে জীৱ জনে বিষয় স্মৰণে॥
ৰাগ দ্বেষে শত্ৰু নতো যাৰে পাৱে লাগ।
হৰি ভক্তি নৌকাত উঠিব তাত আগে॥
সংসাৰক তৰিয়া যাইবা অপ্ৰয়াসে।
হেন জানি স্বধৰ্ম্মত কৰি অভিলাস॥
যুদ্ধ কৰি মৰা যেবে স্বৰ্গে চলি যাইবা।
পৰম অধৰ্ম্ম কৰি পুনুলোক পাইবা॥
ঘোষা॥ নমো নমম গোবিন্দ দেৱ অনন্ত।
পাতকীক সংসাৰে তৰিয়ো ভগৱন্ত॥
পদ॥ প্ৰকৃতি তিনি গুণে মোহ হুয়া আতি।
পৰৰ দোষক গৈয়া লয়ে গায় প্ৰতি॥
