পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p2.djvu/২৫১

৬৭০

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

যেহেন কচ্ছপে অপুনাৰ হাত পায়।
অপ্ৰয়াসে সঙ্কোচিত কৰয় একঠাই॥
এহি ভাৱে যিবা বিষয়ত দোষ দেখি।
তাকে স্থিৰবুদ্ধি বুলি জানিবাহা সখি॥
বিষয় এৰিয়া যদি স্থিৰবুদ্ধি হয়।
তেবে মনে আতিশয় মিলিল সংশয়॥
মহাৰোগে অতিভয় হুয়া যিবা লোক।
বিষয় নুভুঞ্জি সিয়ো স্থিৰ বুদ্ধি হৌক॥
হেন জনে ভুঞ্জে মনে থাকেয় সংশয়।
মাধৱে বোলন্ত আত শুনিও নিশ্চয়॥
অনেক দিবস যিতো কৰে উপবাস।
তাৰো পুনু বিষয়ত আছে অভিলাস॥
বিষয়ক প্ৰতি ৰাগ নাথাকে ইমান।
ভোগৰ কাৰণে ঘোৰ ব্যাধিৰ কাৰণ॥
নিৰ্ভই নিদ্ৰাত শুতি আছে যিবা জন।
বিষয়ক নলৈ তাৰ ইন্দ্ৰিয় গণন॥
সিয়ো তেবে স্থিত প্ৰজ্ঞ হৌক যে নিশ্চয়।
বোলন্ত মাধৱে খণ্ডি ইহাৰ সংশয়॥
শুনা শুনা সখি যেবে মোহোৰ বচন।
ত্ৰিভুবন মধ্যে যত যত প্ৰাণীগণ॥
ঈশ্বৰ নিষ্ঠাসে জানা সবাৰে ৰঞ্জনি।
অণ্ডনি সকলে জাত জাত কৰ্ম্ম মানি॥
ইন্দ্ৰিয় নিয়মি যিতো এৰিলেক প্ৰিতি।
ঈশ্বৰ নিষ্ঠাতে তাৰ দেখে কতকতি॥
বিষয় নিষ্ঠাত তাৰ নাহিকে উদ্যোগ।
যাত অজ্ঞে আনন্দে কৰয় উপভোেগ॥
জ্ঞানীৰ নিশা জানা প্ৰপঞ্চ সংসাৰ।
আহাৰো যে অভিপ্ৰাই শুনিয়ো আমাৰ।
যেন পঞ্চ দিনত নেদেখে একো কাল।
ৰাত্ৰি কালে বিষয় ভুঞ্জয় ভাল ভাল॥