পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p2.djvu/২৩৫

৬৫৪

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

কেবলে মান নিয়োগ কৈলো তত্ত্ব সাৰ।
মান নিছিনিলে হৈব জীৱৰ নিস্তাৰ॥
অৰ্জ্জুনৰ আগত কহন্ত নাৰায়ণ।
মান নিছিনিলে কৈতো নাহিকে মৰণ॥
সত্যে সত্যে সত্যে কৈলো পৰম বিশ্বাস।
মান নিছিনিলে মই কৰিবো প্ৰকাশ॥
মাননিসে ভাগৱত মাননিসে সাৰ।
মাননি নিৰ্গুণ সুখে সংসাৰৰ পাৰ॥
মাননি উত্তম ভক্তি মাননি আচাৰ।
মাননিসে মহাজ্ঞান কৰিবে প্ৰচাৰ॥
অৰ্জ্জুনে প্ৰণামি দুনাই পুচন্ত কৃষ্ণত।
কহিও গুচোক মোৰ সংশয় আছে যত॥
গুৰু বৈষ্ণৱক নিন্দা যিজনে কৰয়।
সি জনৰ কিবা গতি কহিও নিশ্চয়॥
এহি শুনি ঈশ্বৰে কহন্ত অৰ্জ্জুনত।
পুচিলাহা পৰম বিচাৰ মহাতত্ত্ব॥
গুৰু বৈষ্ণৱক নিন্দা কৰে দুৰাচাৰ।
সিতো মোৰ হৃদয়ত হানিলা কুঠাৰ॥
শুনিওক কহো সখি পন্থৰ কাৰণ।
অৱতাৰ গুৰুৰ কেবলে ব্ৰহ্ম যেন॥
নজানে তত্ত্বক পাপী নিন্দে দুৰাচাৰ।
সেহিসে পন্থৰ দ্ৰোহী গতি নাহি তাৰ॥
বৰ্ণা অবৰ্ণ গুৰু আছে যত মান।
একান্ত ভজনি জাৰ সেহি মহাজন॥
পূণ্য বুদ্ধি নাহি সিদ্ধি নিন্দে দুৰাচাৰ।
সেহিসে পন্থৰ দ্ৰোহী গতি নাহি তাৰ॥
বৰ্ণাবৰ্ণ গুৰু সখি যতেক আছয়।
একান্ত ভজনে যাৰ নামত আশ্ৰয়॥
অবিচাৰী অহঙ্কাৰী নিলে দুৰাচাৰ।
সেহিসে পন্থৰ দ্ৰোহী গতি নাহি তাৰ॥