পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p2.djvu/১৯৫

৬১৪

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

আত অনন্তৰে শুনা সভাসদ লোক।
শঙ্কৰ দেৱৰ মহিমাক শুনিয়োক॥
মনে মনে গুণিলন্ত দেৱতা শঙ্কৰ।
ঈশ্বৰ বুলিয়া জানিবেক সবে নৰ॥

এক মায়া কৰোঁ যেন নজানয় আনে।
সন্যাসীৰ ৰূপ ধৰি আইলা সেহিক্ষণে॥
দীৰ্ঘতৰ পুৰুষ সুন্দৰ তান কাই।
শৰীৰৰ কান্তি আতি চাহান নযাই॥

ভস্মে বিভূষিত অঙ্গে অধিকে সুহাই।
অন্ন আদি ভোজন কিঞ্চিত তান নাই॥
শঙ্কৰে বোলন্ত বিদ্যা শিখাও আমাক।
যেন মতে পাৰোঁ মই পট লেখিবাক॥

সন্যাসী বোলন্ত আত কিছু শঙ্কা নাই।
শিখাইবোঁহোঁ লেখিবাক কহিলোঁ বুজাই॥
হিঙ্গুল হৰিতাল তেতিক্ষণে আনিলন্ত।
যত্ন কৰি পটে বৈকুণ্ঠক লেখিলন্ত॥

সন্যাসীক আগে থৈ লিখন্ত শঙ্কৰ।
বিস্ময়ে আছন্ত চাই সবে ভক্ত নৰ॥
ৰামৰাম গুৰু বুঢ়া খাওঁ বলোৰাম।
চাহিয়া আছন্ত সবে এৰি আন কাম॥

এহি মতে সাত বৈকুণ্ঠক লেখি যেবে।
পাৰিষদ গণক লেখিলা তৈতে তেবে॥
সাতো বৈকুণ্ঠৰো সাতো লিখিলা ঈশ্বৰ।
থানে থানে লিখিলন্ত দীঘি সৰোবৰ॥

যৈত যিবা লাগে সমস্তকে তুলি দিল।
এক তিল মানে বৈকুণ্ঠৰ নলৰিল॥
কল্পতৰু দিবাক যেহেন নজানন্ত।
অবাক স্বৰূপে দুয়োজন বহিলন্ত॥