এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬০৪
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।
তোমাৰ ভাতৃক যক্ষে নামাৰয়
যক্ষকো নামাৰা তুমি।
কালৰূপে হৰি সবাকো সংহৰি
তাকো ভালে জানো আমি॥
সমস্ত ভৱত থাকি অজ্ঞানত
সংসাৰত বন্ধ হুই।
যিতো আত্মা হৰি তাঙ্ক পৰিহৰি
দেহাক আত্মা বোলয়॥
তুমি পুনু ৰাজা আপুনি জানাহা
নাৰদৰ উপদেশে।
সমস্তৰে জীৱ আত্মা সদাশিৱ
ভজিবা হৰি আবাসে॥
যত চৰাচৰ হৰিসে সবাৰ
বন্ধৰ মোক্ষৰ হেতু।
তান্তে ভকতি কৰি সংসাৰ সাগৰে
বান্ধিয়োক দৃঢ় সেতু॥
মায়াৰ আসয় আপুনি গুছয়
ভকতি প্ৰবেশ ভৈলে।
লভি মহা জ্ঞান সংসাৰৰ ত্ৰাণ
হৈবা ৰাজা অবিকলে॥
⸻
অনন্তৰে ধনেশ্বৰে নৃপতিক দয়া তৰে
বুলিলন্ত কৰিয়া সাদৰ।
তোমাৰ মনৰ যত পূৰ্ণ হৌক অভিমত
দেও যত লাগে লৱা বৰ॥
কিন্তু তুমি নৃপবৰ হৰি পদ পঙ্কজৰ
সেৱাতেসে ৰতি আছো শুনি।
পাছে সিতো নৃপবৰ বাক্য শুনি কুবেৰৰ
বুলিতে লাগিলা মনে গুণি॥
