পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p2.djvu/১৭২

৫৯১

বেহুলা-লক্ষীন্দৰ।

দিহা-অন্তৰ হৈয়া কালি নাগ আছিলা একচিত্তে।
 আত্মা বন্দি কৰিলা: ঘৰৰ হৈতে॥

 আত্মা লৈয়া কালি নাগ চলিলা সত্বৰে।
 আত্মা গোট ভেন্টিলা পদ্মৰ গোচৰে॥
 আত্মা পাই পদ্মা ভৈলা আনন্দিত মন।
 কালিৰ মস্তকে দিলা শতেক চুম্বন॥

 যতেক শঙ্কিত কৈলা পদ্মাৰ গোচৰ।
 যেমত প্ৰকাৰে দংশিলা লখিন্দৰ॥
 ধন্য ধন্য কৰি পদ্মা কালিক প্ৰশংসে।
 ৰাজ আভৰণ দিয়া কালি নাগক তুষে॥

 আনন্দিত পদ্মাৱতীৰ যত নাগগণ।
 কালিৰ প্ৰসাদে পাইলা ৰাজ আভৰণ॥
 আনন্দিত ভৈলা পদ্মা পায়া নাগগণ।
 নিদ্ৰা ভাজি বেউলা তথা পাইলেক চেতন॥

 কাল নিদ্ৰা ভাঙ্গি বেউলা চেতনক পাই।
 লখাইৰ গাৱে পাছে বেউল হস্ত দিয়া চাই॥
 বুকে হাত দিয়া বেউলা হৈলেক তৰাস।
 নাকে হাত দিয়া চাহে নাহিকে নিশ্বাস॥

 কৰ্ণ হালি পৰি আছে বেহুলাই চাৱে।
 দুই চক্ষু বিষৰ জালে মুখে লাল বৱে॥
 হিমৰ সমান বেউলা পাই সৰ্ব্ব গাৱ।
 প্ৰভু প্ৰভু বুলি কান্দে মুখে নাহি ৰাৱ॥

 আথে ব্যথে উঠিলেক বিছিনা উপৰে।
 কাটা লাঞ্জ পৰি আছে শয্যাৰ উপৰে॥
 প্ৰভু প্ৰভু বুলি বেউলা কান্দে উচ্ছ বোলে।
 কালি নাগে ডাকি বোলে মেৰৰ উপৰে॥