দিহা-কান্দে তোৰ লখিন্দাৰ দাৰুণ বিষৰ জালে।
প্ৰাণ কৰে অনথিৰ, তুলিয়া মুখত দেহ পানী।
ছয় ভাই আছিলা মোৰে যেন ছয় বিদ্যাধৰে,
তাকো পদ্মা কল্লা নিপাতন।
তাত যত দুখ পাইলা মোক পাই মাৱে পাশৰিলা,
এখনে হৈবো মাৱৰ মৰণ॥
তোমাৰ বদন ছাইয়া মদনে পীড়িত হৈয়া,
মাগিলো আমি সৰতি ব্যৱহাৰ।
তাকে কিবা ভাবিয়া আছাহ লজ্জিত হুয়া,
মৰিলে দুঃখ মিলিব তোমাৰ॥
কিবা মায়া নিদ্ৰাবাস কিবা কৰা উপহাস,
মৰিলে দুঃখ মিলিবো বিস্তাৰ।
তুমি আমি একে সঙ্গে মেৰট আছিলোঁ ৰঙ্গে,
কোন দেৱে দণ্ডিল নজানি।
নাৰায়ণ দেৱে কয় সুকবি বল্লভে হয়,
বঞ্চিলেক নিৰ্দ্দয়া ব্ৰাহ্মণী॥
——
দিহা-বেহুলা জাগ, উঠা মোৰ প্ৰিয়া।
উঠা উঠা প্ৰাণেশ্বৰী কত নিদ্ৰা যাস।
মোক খাইলা কাল নাগে চক্ষু মেলি চাস॥
তোৰ সম অভাগী নাহিকে ক্ষিতি তলে।
অকালত বাঁৰী ভৈলি খণ্ড ব্ৰতৰ ফলে॥
কতোজন্মে খণ্ড ব্ৰত কৈলি বহুতৰ।
সেহি দোষে তোক এৰি যাওঁ লখিন্দৰ॥
মাৱ সনেকা মোৰ মৰণ শুনিলে।
অগনি জালিয়া মৰে গাৱৰ আঞ্চলে॥
