পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p2.djvu/১২৮

৫৪৭

শ্ৰীমদ্ভগৱদগীতা।

তভো শোক দূৰ নোহে অৰ্জ্জুনৰ মনে।
পুনু সাংখ্য উপদেশ কন্ত নাৰায়ণে॥
মোক বধিবেক লোকে ময়ো বধে তাঙ্ক।
যিটো অজ্ঞানত থাকি বোলে দুষ্ট বাক॥
ইটো বধ নযাইবে তাহাৰ নাহি বধ।
যিটো অজ্ঞানত কহে জানিবাহা অন্ধ॥
বধাৱে বধিবে বধ যাই হেন ৰটে।
অচিন্ত্য আত্মাৰ বধ কেন মতে ঘটে॥
আত্মাত যে নাহিকে বিকাৰ এহি চয়।
পৰিণাম জন্ম মৃত্যু আৰু বৃদ্ধি ক্ষয়॥
কৃষ্ণে বোলে হেন বোধ লোৱা ধনঞ্জয়।
আত্মা অবিনাশী আক জানিবা নিশ্চয়॥
কৰ্ণ দুৰ্য্যোধন বুলি খ্যাত সৰ্ব্বলোক।
সেই দেহ নষ্ট হুইবে তাত কৰা শোক॥
সেই হেতু দেহ অৰ্থে শোক নুজুৱাই।
পূৰ্ব্ব দেহ এড়ি জীৱে আন দেহ পাই॥
যেন নব বস্ত্ৰক পুৰুষ পিন্ধে আগ।
পুৰাতন বস্ত্ৰ পাছে কৰে পৰিত্যাগ॥
যেন জোকে তৃণ পাইলে এড়য় অপৰ।
জীৱৰ দেহৰ জানা সেহি পটন্তৰ॥
অপানি অপাদ আত্মা বৰ্ণ নাহিকয়।
অগ্নি জল বায়ু যাক অস্ত্ৰে নকাটয়॥
যেবে মুৰ্ত্তি থাকে তান দহয় অনল।
যেবে মূৰ্ত্তি থাকে কাটে অঙ্গ যে সকল॥
যেবে ৰস থাকে বায়ু শোষে নিৰন্তৰ।
ইন্দ্ৰি অনুসাৰে লৈলে মন অগোচৰ॥
অচিন্ত্য অব্যক্ত নিত্য আত্ম সনাতন।
তাক লাগি কেন শোক কৰাহ অৰ্জ্জুন॥
আৰু যদি হেনয় সংশয় কৰা সখি।
সেই সঙ্গে আত্মা মৰে ওপজয় দেখি॥