পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p2.djvu/১০৮

৫২৭

কুৰ্ম্মৱলী বধ।

নেদেখি নুশুনি যেন কুঁৱলী সদৃশ।
মহাবেগে চলে অন্ধকাৰ দশোদিশ॥
আপোনাৰ শৰীৰ নেদেখি প্ৰজাচয়।
হাহাকাৰ শবদ মিলিল আতিশয॥
হেন দেখি মহাক্ৰোধে গঙ্গাৰ কুমাৰ।
আদিত্যৰ অন্ত্ৰপাট কৰিলা প্ৰহাৰ॥
জ্যোতিৰ্ম্ময় আদিত্যৰ শৰ আসৰিস।
অন্ধকাৰ গুছি দশোদিশে সুপ্ৰসন্ন॥
ক্ৰোধে তাম্ৰবৰ্ণ মুখ নসহে পৰাণ।
মন্ত্ৰ পঢ়ি প্ৰহাৰিল দিব্য বায়ু বাণ॥
অসংখ্যাত বৃক্ষ সব উভৰি পৰয়।
প্ৰচণ্ড বতাসে মেৰু মন্দৰ লড়য়॥
পৰ্ব্বতৰ শৃঙ্গ উৰুৱাৱে নিৰন্তৰে।
সোশক বায়ুৰে যেন হৃদয় বিদাৰে॥
হেন দেখি গত মুনিৰ নায়ক।
মন্ত্ৰ পঢ়ি প্ৰহাৰিলা পৰ্ব্বত সায়ক॥
বতাসক নিবাৰিলা পৰ্ব্বত দুৰ্জ্জয়।
প্ৰতি হীন হুয়া দুয়ো অস্ত্ৰ ভেল ক্ষয়॥
দেখি মহাক্ৰোধ ভৈল ৰাজা কুৰ্ম্মৱলী।
মন্ত্ৰ পঢ়ি প্ৰহাৰ কৰিলা নিদ্ৰাৱলী॥
মহাবীৰ গজাসুত নাহি ভয় ভীত।
আথেবেথে প্ৰহাৰিলা সায়ক জাগৃত॥
দুয়ো শৰে আকাশত ভৈল এক স্থান॥
হুল স্থুল কৰি তৈতে ভৈলেক নিৰ্যান॥
দেখি মহাক্ৰোধে কুৰ্ম্মৱলী নৰেশ্বৰ।
মন্ত্ৰ পঢ়ি জ্বৰণ কৰিলা প্ৰহাৰ॥
শৰ মধ্যে মুক্তিমন্ত সায়ক প্ৰধান।
মূৰ্ত্তি ধৰি চলিলা শিৱৰ জ্বৰবাণ॥
হেন দেখি গজাসুতে আছে ধনু ধৰি।
বিষ্ণু জ্বৰক হানিলন্ত লক্ষ কৰি॥