পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p2.djvu/১০

৪২৯

উষাৰবিবাহ।

শৰ নাশ হৈল হেন দেখি ত্ৰিপুৰাৰি।
ধনুত জুৰিল ভয়ঙ্কৰ অস্ত্ৰ চাৰি॥
পঞ্চাশ ৰাক্ষস ৰৌদ্ৰ অঙ্গিৰস বাণ।
ধনুত জুৰিয়া শীঘ্ৰে কৰিল সন্ধান॥

চাৰি শৰ আস্যে যেন চাৰি যমদণ্ড।
গোবিন্দে মাৰিল পাৰি শৰ পৰচণ্ড॥
সমিৰণ সাৰিএ বাসব সমোহন।
শঙ্কৰেৰ চাৰি অস্ত্ৰ কাটিল তখন॥

শৰ কাটি গোবিন্দে বৈষ্ণৱ শৰ ধৰি।
ধনুত জুৰিল হৰি শঙ্খ নাদ কৰি॥
প্ৰলয় কালেৰ যেন সূৰ্য্যেৰ উদয়।
দেখিয়া পলাইল সবে অত সেনাচয়॥

সেনাৰ তৰাস দেখি কোপে উমাপতি।
ত্ৰিপুৰ দহন শূল লৈল শীঘ্ৰ গতি॥
টোণৰ বৈষ্ণৱ শৰ লৈল শীঘ্ৰকৰি।
জুৰিয়া মোহন বাণ হানিলন্ত হৰি॥

স্তম্ভিয়া ৰহিল তবে অস্ত্ৰ লয়া হৰে।
বিষ্ণু শঙ্কৰৰ যুদ্ধ আতি ভয়ঙ্কৰে॥
নাবহে পবন উৰ্ম্মি নাবহে সাগৰ।
কাম্পে সুৰাসুৰ যক্ষ গন্ধৰ্ব্ব কিন্নৰ॥

দানব মানব কাম্প নাগ বিদ্যাধর।
সুৰ সুধাকৰ কাম্পে দেবতা অমৰ॥
পৃথিবী পাতাল কাম্পে আৰ সুৰপুৰী।
কাম্পে সব অচল সুমেৰু আদি কৰি॥

পদভৰে পীড়িত ভইল বসুমতী।
চলিল পৃথিবী যথা আছে লোকপতি॥
কান্দিয়া পৃথিবী গিয়া পশিল শৰণে।
যিথানত ব্ৰহ্মাদেৱ আছন্ত ধিয়ানে॥'