পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p1.pdf/৬৪২

৬৪৪

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

মোক বধিবাক দ্ৰোণে কৰিলা যতন।
ময়ো তাক বধিবাক কৰিলোহো ৰণ॥
নোৱাৰিলা মোক কাটিলোহো তাৰ শিৰ।
তই কেন বাক্য বজ্ৰ কৰস প্ৰহাৰ॥

দ্ৰৌপদীৰ প্ৰীতি অৰ্থে পাঞ্চ ভাগিনৰ।
কৰিলোহো ক্ষমা তোৰ দায় ইবাৰৰ॥
পুনৰপি যদি মোক বোল অনুত্তৰ।
অচিৰ কালত তেবে যাইবি যমঘৰ॥

একো জনে লক্ষ লক্ষ কৌৰব সংহৰি।
তোৰ অৰ্থে আমাৰ সবংশে গৈল মৰি॥
আছে অৱশেষ অল্প সেনা সমন্বিতো।
যুধিষ্ঠিৰ নৃপতিৰ অৰ্থে প্ৰাণ দিতো॥

এতেকে দোষক গুণ বুলিতে যুৱাই।
গুণে দোষ আৰোপণ সহন নযাই॥
এহি বুলি ক্ৰোধে ধৃষ্টদ্যুম্ন মৌনে ৰৈল।
শুনি বীৰগণ সবে নিঃশবদ হৈল॥

হেন শুনি সব্যসাচী ক্ৰোধ দৃষ্টি চায়া।
সজল নয়নে দীৰ্ঘ নিশ্বাস তেজিয়া॥
গদগদ বাক্য ধিক ধিক বুলি ৰৈল।
শুনি বীৰগণে সবে নিঃশবদ হৈল॥

দুয়ো সলজ্জিত শোক দেখি অৰ্জ্জুনৰ।
পাছে ক্ৰোধে যুযুধানে দিলন্ত উত্তৰ॥
শুনা দুৰাচাৰ ধৃষ্টদ্যুম্ন কুলাঙ্গাৰ।
কৰি উগ্ৰপাপ আৰো গুৰুক আমাৰ॥

বাৰম্বাৰ ধিকাৰ কৰস সমাজত।
এৰি লাজ বখানস আপোন মহত্ত্ব॥
ধিক তোৰ বচন জীৱন তোৰ ধিক।
শত খণ্ড হুয়া জিহ্বা নপৰয় কিক॥